Διακόσια στρέμματα αρδεύσιμης γης χάνονται κάθε ημέρα λόγω ζημιών από άλατα

Κάθε ημέρα εδώ και περισσότερα από είκοσι χρόνια, κατά μέσο όρο διακόσια στρέμματα αρδεύσιμης γης σε άνυδρες και ημι-άνυδρες περιοχές σε 75 χώρες καταστρέφονται εξαιτίας της παρουσίας αλάτων, σύμφωνα με νέα έρευνα των Ηνωμένων Εθνών.

Οι ερευνητές εκτιμούν πως σήμερα η συνολική έκταση που επηρεάζεται από αυτό το φαινόμενο έχει παρόμοιο μέγεθος με τη Γαλλία, σημειώνοντας αύξηση πάνω από 25 τοις εκατό σε σχέση με τις αρχές της δεκαετίας του 1990.

Η υποβάθμιση από το αλάτι συμβαίνει σε άνυδρες και ημι-άνυδρες περιοχές όπου οι βροχοπτώσεις δεν αρκούν για την τακτική διήθηση του βρόχινου νερού μέσα από το χώμα, καθώς και σε περιοχές όπου η άρδευση εφαρμόζεται χωρίς κάποιο φυσικό ή τεχνητό σύστημα αποστράγγισης.

Πρακτικές άρδευσης χωρίς διαχείριση της αποχέτευσης προκαλούν την συσσώρευση αλάτων στο σύστημα ριζών, επηρεάζοντας πολλές ιδιότητες του εδάφους και μειώνοντας την παραγωγικότητα. Οι κυριότερες περιοχές με τέτοια προβλήματα βρίσκονται στην Ινδία, το Πακιστάν, την Κίνα, την κοιλάδα του Ευφράτη, την κεντρική Καλιφόρνια και τη λίμνη Αράλη.

Για την αναστροφή του φαινομένου οι οκτώ συγγραφείς της μελέτης προτείνουν μεθόδους όπως δενδροφύτευση, βαθύ όργωμα, καλλιέργεια ποικιλιών με μεγαλύτερη ανθεκτικότητα στα άλατα, και τη δημιουργία σκαμμάτων και τάφρων γύρω από τις περιοχές υψηλού κινδύνου.

«Ο πληθυσμός του πλανήτη αναμένεται να αριθμεί εννιά δισεκατομμύρια άτομα το 2050, και η εξασφάλιση τροφής για όλα αυτά τα άτομα απαιτεί τη χρήση κάθε διαθέσιμης έκτασης γης», δήλωσε ο επικεφαλής της μελέτης Μανζούρ Καντίρ.

Σύμφωνα με στοιχεία των Ηνωμένων Εθνών για να καλυφθούν οι αυξανόμενες ανάγκες θα πρέπει μέχρι τότε να αυξηθεί η παραγωγή τροφίμων κατά 70 τοις εκατό.
[naftemporiki.gr]
30/10/14
--

Ο θερμότερος Σεπτέμβριος εδώ και 134 χρόνια

O Σεπτέμβριος του 2014 υπήρξε ο θερμότερος Σεπτέμβριος παγκοσμίως επί της γης και στην επιφάνεια των ωκεανών από τότε που υπάρχουν μετεωρολογικά στοιχεία το 1880, ανακοίνωσε τη Δευτέρα η Αμερικανική Υπηρεσία Ωκεανών και Ατμόσφαιρας (NOAA) την ώρα που το 2014 ενδέχεται να είναι η πιο ζεστή χρονιά εδώ και 134 χρόνια.

«Είναι επίσης ο 38ος κατά σειρά μήνας Σεπτέμβριος κατά τη διάρκεια του οποίου η παγκόσμια θερμοκρασία που καταγράφεται στο έδαφος είναι μεγαλύτερη από τη μέση θερμοκρασία του 20ού αιώνα» διευκρίνισε η υπηρεσία.

Η τελευταία φορά που η μέση θερμοκρασία σε ολόκληρο τον κόσμο το μήνα Σεπτέμβριο ήταν μεγαλύτερη της μέσης ήταν το 1976.

Τον προηγούμενο μήνα η μέση θερμοκρασία στην επιφάνεια των ωκεανών και στη γη ανήλθε στους 15,72 βαθμούς Κελσίου, ήτοι 0,72 βαθμοί άνω της μέσης θερμοκρασίας του 20ού αιώνα (15 βαθμοί Κελσίου).

Ο φετινός Σεπτέμβριος, μαζί με το Σεπτέμβριο του 2013, περιλαμβάνονται στους 6 θερμότερους Σεπτεμβρίους που έχουν καταγραφεί ποτέ. Το 2014, ο Μάιος, ο Ιούνιος, ο Αύγουστος και ο Σεπτέμβριος ήταν οι πλέον θερμοί μήνες που έχουν ποτέ καταγραφθεί.

Με εξαίρεση τον Φεβρουάριο όλοι οι μήνες βρίσκονται ανάμεσα στους πλέον 4 πιο ζεστούς που έχουν καταγραφεί ποτέ για τον καθένα εξ αυτών, διευκρίνισε το NOAA.

Εάν το 2014 οι μηνιαίες θερμοκρασίες παραμείνουν σε επίπεδα ανώτερα της μέσης θερμοκρασία έως το Δεκέμβριο, τότε η χρονιά αυτή θα είναι η πλέον θερμή από το 1880.

Στο έδαφος παντού στον κόσμο οι θερμοκρασίες είναι πιο ζεστές από το μέσο όρο εκτός της κεντρικής Ρωσίας και ορισμένων περιοχών στον ανατολικό και βόρειο Καναδά.

«Οι θερμοκρασίες ρεκόρ έχουν καταγραφεί κυρίως στο βορά της δυτικής Αφρικής, τις παράκτιες περιοχές νοτιοανατολικά της Λατινικής Αμερικής, στη νοτιοδυτική Αυστραλία, στις περιοχές της Μέσης Ανατολής και ορισμένες περιοχές της νοτιοανατολικής Ασίας».

Στην επιφάνεια των ωκεανών η θερμοκρασία το Σεπτέμβριο του 2014 ήταν παγκοσμίως μεγαλύτερη κατά 0,66 βαθμούς από τη μέση θερμοκρασία του 20ου αιώνα, που βρισκόταν στους 16,2 βαθμούς.

«Αυτό συνιστά την υψηλότερη θερμοκρασία που έχει καταγραφθεί από το 1880 στην επιφάνεια των ωκεανών, καταρρίπτοντας το ρεκόρ του προηγούμενου μήνα» προσέθεσε η αμερικανική υπηρεσία που επισήμανε ότι αυτή η άνοδος των θερμοκρασιών παρατηρείται σε όλους τους ωκεανούς, κυρίως βορειοανατολικά και στις περιοχές του Ισημερινού στον Ειρηνικό Ωκεανό.
AFP, ΑΠΕ-ΜΠΕ, kathimerini.com.cy
21/10/14

Ο ΟΗΕ θέλει να προστατέψει τη γη από «επιθέσεις» αστεροειδών. -Αναζητά τρόπους να τις προβλέπει.

Μάλιστα, εκπονείται σχέδιο για τη δημιουργία Διεθνούς Δικτύου Ειδοποίησης Αστεροειδών

Μετά την πτώση μεγάλων θραυσμάτων μετεωρίτη στην Ρωσία τον περασμένο Φεβρουάριο και τον τραυματισμό περίπου 1.000 ατόμων η Υπηρεσία Διαστημικών Υποθέσεων του ΟΗΕ αποφάσισε να πάρει μέτρα, για να θωρακίσει τη Γη από τέτοιες «επιθέσεις».
Οι επιστήμονες θεωρούν ότι υπάρχουν περίπου ένα εκατομμύριο αστεροειδείς που αν πέσουν στη Γη θα μπορούσαν να καταστρέψουν ολοσχερώς μια μεγαλούπολη όπως η Νέα Υόρκη.

Έτσι, ο ΟΗΕ εκπόνησε ένα σχέδιο που το ονόμασε «Διεθνές Δίκτυο Ειδοποίησης Αστεροειδών» και το οποίο έχει στόχο την ανταλλαγή πληροφοριών μεταξύ των κρατών σχετικά με αστεροειδείς, που θα μπορούσαν να απειλήσουν σοβαρά τη Γη.
Ο βετεράνος αστροναύτης Τομ Τζόουνς, μάλιστα, πρότεινε την δημιουργία στόλου ρομποτικών σκαφών που θα τεθούν σε τροχιά γύρω από τον πλανήτη μας
και όταν εντοπίζουν αστεροειδείς να κατευθύνονται προς την Γη θα τους διαλύουν.
 protothema.gr
5/11/13
--
-
ΣΧΕΤΙΚΑ:
 

• Η Ρωσία θα βάλει «Παγίδα» στους αστεροειδείς 

• Το ΥΕΑ της Ρωσίας θα προστατέψει τον πληθυσμό από τους μετεωρίτες....

• Η Ροσκόσμος και η Ρωσική Ακαδημία Επιστημών ξεκίνησαν ένα πρόγραμμα για τη μελέτη των απειλών από το διάστημα

• Γιγάντιος αστεροειδής κατευθύνεται προς τη Γη/Near-Earth Asteroid 2012 DA14 will not hit Earth-VIDEO

• Mετεωρίτης χτύπησε την επιφάνεια της σελήνης (βίντεο)

 

Όλο και περισσότερα είδη κινδυνεύουν με εξαφάνιση

Η γη μας διαθέτει 1,7 εκατομμύρια είδη, ενώ 20.000 ανακαλύπτονται κάθε χρόνο. Σύμφωνα με την τελευταία αναφορά -τη λεγόμενη «κόκκινη λίστα»- της Διεθνούς Ένωσης για τη Διατήρηση της Φύσης (IUCN), όμως, τα στοιχεία δεν είναι καθόλου ελπιδοφόρα: 20.000 είδη κινδυνεύουν με εξαφάνιση, 715 περισσότερα από την περσινή χρονιά.
Αυτά που κινδυνεύουν περισσότερο είναι τα αμφίβια, καθώς το 41% από αυτά απειλείται από διάφορους παράγοντες, ενώ ακολουθούν τα είδη του γλυκού νερού, όπως οι γαρίδες (σε ποσοστό κινδύνου 28%).


«Η γενική εικόνα (της ανανεωμένης κόκκινης λίστας) μας κρούει τον κώδωνα», επισημαίνει ο Jane Smart, γενικός διευθυντής του IUCN, καταλήγοντας: «θα πρέπει να αξιοποιήσουμε αυτή τη γνώση στο έπακρο, ώστε να κάνουμε τις προσπάθειες διάσωσης στοχευμένες και πιο αποτελεσματικές- αν θέλουμε στα σοβαρά να σταματήσουμε την κρίση εξαφάνισης των ειδών ζωής του πλανήτη μας»...
Σωτήρης Σκουλούδης 
 http://www.zougla.gr
5/7/13
--
-
ΣΧΕΤΙΚΑ:

• Τα 25 πιο απειλούμενα είδη πρωτευόντων θηλαστικών

• Η Ευρωβουλή εναντίον της λαθροθηρίας απειλούμενων με εξαφάνιση ζώων

• Διάθεση 1,73 εκατ. ευρώ από την Ε.Ε. στην Interpol για προστασία της βιοποικιλότητας

• WWF: Καμπανάκι για 129 νέα είδη

 

Yπάρχουν στη Γη αθάνατοι οργανισμοί;

Ποτέ δεν θα γεράσουν και δεν θα πεθάνουν. Τουλάχιστον με φυσικό θάνατο. Είναι σε θέση να αναγεννώνται ξανά και ξανά. Τους είναι άγνωστες οι ασθένειες και η γεροντική αδυναμία... Είναι για πάντα νέοι και αιώνια υγιείς... Για ποιους γίνεται λόγος; Είναι αποκύημα της φαντασίας των συγγραφέων επιστημονικής φαντασίας; Όχι, αλλά άλλο ένα δημιούργημα της Φύσης, που διαψεύδει όλους τους νόμους της, μια εξαίρεση του κανόνα, η οποία πιθανώς θα βοηθήσει να πλησιάσουμε στην αποκάλυψη του μυστηρίου της αιώνιας ζωής.

Γνωρίστε τις αθάνατες μέδουσες του είδους Turritopsis nutricula. Αυτά οι μικροσκοπικοί κάτοικοι των θαλασσών (οι διαστάσεις τους δεν ξεπερνούν σε διάμετρο τα 5 χιλιοστόμετρα) μπορούν να συντελέσουν μια πραγματική επανάσταση στον κόσμο της επιστήμης.
Η μοναδική ικανότητά τους να διαχειρίζονται τα γονίδιά τους μοιάζει σχεδόν απίστευτη: σε περίπτωση κινδύνου ή μετά την ολοκλήρωση του ενήλικου αναπαραγωγικού κύκλου τους, επιστρέφουν το χρόνο πίσω στο μηδέν και μεταβαίνοντας ξανά πίσω στην παιδική ηλικία της ανάπτυξής του κυριολεκτικά κατ’ αυτόν τον τρόπο αρχίζουν να ζουν και πάλι.

Ο ζωολόγος Ντμίτρι Iσόνκιν αφηγήθηκε στη «Φωνή της Ρωσίας» την καταπληκτική ιστορία της ανακάλυψης των ασυνήθιστων ικανοτήτων αυτών των μεδουσών:

Στην επιστήμη συμβαίνει συχνά ότι οι πιο ενδιαφέρουσες ανακαλύψεις συμβαίνουν εντελώς τυχαία. Ο Ιταλός ζωολόγος Φερνάντο Μποέρο από το Πανεπιστήμιο του Σαλέντο πραγματοποιούσε μια σειρά πειραμάτων με δείγματα μεδουσών του είδους της Turritopsis nutricula. Πριν από αυτόν ουσιαστικά κανείς δεν τις είχε μελετήσει, επειδή είχαν εξωτερική όψη, που περνούσε πολύ απαρατήρητη και δεν ξεχώριζαν για κάτι ιδιαίτερο. Όταν τα πειράματα τελείωσαν, έφυγε για επιστημονική αποστολή και εγκατέλειψε το ενυδρείο με τους αδιάφορους οργανισμούς χωρίς να το προσέχει κανείς.

Όταν ο Μποέρο επέστρεψε, το νερό στο ενυδρείο είχε εξατμιστεί και όλες οι μέδουσες πέθαναν. Όμως εδώ αρχίζει το πιο ενδιαφέρον. Ο Μποέρο αποφάσισε να μελετήσει τα υπολείμματα των μεδουσών με το μικροσκόπιο... Και οποία η έκπληξή του όταν αποδείχθηκε ότι οι μέδουσες κάθε άλλο παρά είχαν πεθάνει! Είχαν επιστρέψει στο στάδιο των προνυμφών, έχοντας απορρίψει τα πλοκάμια τους. Αποφασίστηκε να τις επαναφέρουν στο ενυδρείο και να το γεμίσουν με νερό. Μετά από λίγο χρόνο συνέβη το αδιανόητο: οι «νεκρές» προνύμφες μετατράπηκαν σε πολύποδες και ήδη από τους πολύποδες άρχισαν να γεννώνται νέες μέδουσες. Έτσι ξεκίνησε μια νέα μεγάλης κλίμακας μελέτη των χαρακτηριστικών του κύκλου ζωής και της αναγέννησης αυτών των μεδουσών.

Τώρα πολλοί μελετητές δικαίως πιστεύουν ότι οι υδροειδείς μέδουσες του είδους Turritopsis nutricula είναι ο μοναδικός οργανισμός στη Γη, που είναι ικανός να αυτο-ανανεώνεται. Αυτός ο κύκλος μπορεί να διανύεται από τις ίδιες άπειρες φορές, γεγονός που τις καθιστά σχεδόν αθάνατες.

Όμως προς το παρόν οι επιστήμονες απασχολούνται μόνο με ένα ερώτημα: πώς να χρησιμοποιήσουν αυτές τις μικροσκοπικές υπάρξεις ώστε να δημιουργήσουν ένα «χάπι αιώνιας ζωής»; Και ποιος ξέρει, μπορεί αυτές οι μικροσκοπικές μέδουσες και να χαρίσουν στις μελλοντικές γενιές την τόσο επιθυμητή αθανασία.
.greek.ruvr.ru
6/5/13

Περιβάλλον: Η φύση οχυρώνει τη Γη απέναντι στην κλιματική αλλαγή

Όσο ανεβαίνει η θερμοκρασία, τόσο τα φυτά του πλανήτη μας απελευθερώνουν αέρια, τα οποία βοηθούν στο να σχηματίζονται σύννεφα στον ουρανό. Με αυτόν τον τρόπο, συμβάλλουν στην αναχαίτιση της ηλιακής ακτινοβολίας και, τελικά, στη μείωση της θερμοκρασίας, σύμφωνα με μια νέα διεθνή επιστημονική έρευνα.
Η μελέτη ρίχνει φως σε έναν αφανή φυσικό μηχανισμό, που «φρενάρει» την κλιματική αλλαγή, καθώς οι υψηλότερες θερμοκρασίες ωθούν τα φυτά να εκλύουν στην ατμόσφαιρα αέρια που την ψυχραίνουν.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον Πάουλι Παασόνεν του πανεπιστημίου του Ελσίνκι στη Φινλανδία, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό γεωεπιστημών «Nature Geoscience», σύμφωνα με το «New Scientist», συνέλεξαν επί ένα έτος και μελέτησαν δεδομένα από 11 τοποθεσίες στη Γη.

Μέτρησαν τις συγκεντρώσεις των αιωρούμενων σωματιδίων στην ατμόσφαιρα, καθώς και των αερίων (των πτητικών οργανικών ουσιών) που εκλύουν τα φυτά, κάνοντας παράλληλα τη συσχέτιση με τις κατά τόπους θερμοκρασίες. Σε ένα χαμηλό στρώμα της ατμόσφαιρας (που ποικίλLει ανάλογα με τις καιρικές συνθήκες) τα σωματίδια και τα αέρια αναμιγνύονται αποτελεσματικά και δρουν ως «ασπίδα» κατά της κλιματικής αλλαγής.

Οι επιστήμονες γνώριζαν ήδη ότι ορισμένα αερολύματα (τα σωματίδια στην ατμόσφαιρα που μεταφέρονται από τους ανέμους) ρίχνουν τη θερμοκρασία, καθώς αντανακλούν πίσω στο διάστημα ένα μέρος των ηλιακών ακτίνων, ενώ παράλληλα λειτουργούν ως πυρήνες για το σχηματισμό νεφών. Τα σωματίδια αυτά προέρχονται από διάφορες πηγές, μεταξύ των οποίων οι ανθρωπογενείς δραστηριότητες.

Όμως, η νέα μελέτη αναδεικνύει ένα νέο παράγοντα, τα λεγόμενα βιογενή αερολύματα, δηλαδή τα αέρια και τα σωματίδια που εκλύονται από τα φυτά. Τα αέρια αυτά, μετά την οξείδωσή τους στην ατμόσφαιρα, τείνουν να προσκολλώνται και να δημιουργούν σωματίδια, που σταδιακά μεγαλώνουν σε μέγεθος, αποτελώντας τελικά τη βάση για το σχηματισμό των σταγονιδίων των σύννεφων.

«Όλοι γνωρίζουν τα αρώματα ενός δάσους. Αυτά τα αρώματα προέρχονται από αυτά τα αέρια (που εκλύουν τα φυτά)», δήλωσε ο ερευνητής Άρι Άσμι. Η νέα έρευνα επιβεβαίωσε ότι η άνοδος της θερμοκρασίας λόγω της κλιματικής αλλαγής κάνει τα φυτά να εντείνουν αυτόν το μηχανισμό, εκλύοντας όλο και περισσότερα αέρια, με συνέπεια να βοηθούν όλο και περισσότερο στη δημιουργία νέων νεφών.

Έως τώρα κανείς επιστήμονας δεν είχε καταφέρει να αποδείξει την ύπαρξη αυτού του μηχανισμού στη φύση. Η νέα μελέτη έδειξε ότι το εν λόγω φυσικό φαινόμενο υπάρχει σε παγκόσμιο επίπεδο και δρα σε βάθος χρόνου, αν και η δράση αυτών των φυτικών αερίων πάνω στο κλίμα θεωρείται μικρό, αντισταθμίζοντας περίπου το 1% της κλιματικής αλλαγής. «Ασφαλώς δεν πρόκειται να μας σώσει από την άνοδο της θερμοκρασίας», όπως είπε, ο Πάουλι Παασόνεν.

Πάντως σε μερικές περιοχές, όπως δείχνουν τα στοιχεία, η επίπτωση του φαινομένου είναι πολύ μεγαλύτερη, πιθανώς αντισταθμίζοντας έως και το 30% της ανόδου της θερμοκρασίας λόγω της κλιματικής αλλαγής. Αυτό συμβαίνει κυρίως σε εκτάσεις με πυκνά δάση κοντά στο Βόρειο Πόλο, όπως στη Φινλανδία, τη Σιβηρία και τον Καναδά, όπου τα ανθρωπογενή αερολύματα είναι αναλογικά πολύ λιγότερα σε σύγκριση με τα βιογενή (φυτικά).

Υπό εξέταση θα τεθεί και η μελλοντική ελεγχόμενη απελευθέρωση οργανικών πτητικών ουσιών στην ατμόσφαιρα, ώστε τεχνητά να συγκρατηθεί η άνοδος της θερμοκρασίας μέσω του σχηματισμού περισσότερων νεφών.

 .agelioforos.gr

29/4/13

«Επίθεση» στη Γή από τον Ηλιο

Η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα θεωρεί ότι το 2010 ξεκίνησε ο ενδεκαετής κύκλος ηλιακής δραστηριότητας. Δεδομένων των κλιματικών αλλαγών στη Γη, οι οποίες συνδέονται σε μεγάλο βαθμό με τον Ήλιο, η τρέχουσα δεκαετία δεν αποκλείεται να προκαλέσει νέα προβλήματα στον πλανήτη.  
 
Εντατικοποιούν τις έρευνές τους για την επίδραση του Ηλίου στη Γη, καθώς και του κλίματος που επικρατεί στο διάστημα, οι δυο διαστημικές υπερδυνάμεις, Ρωσία και ΗΠΑ. Ειδικότερα, στη Ρωσία βαίνει προς την υλοποίησή του το πρόγραμμα Intergelio-Zond, το οποίο ανέπτυξαν οι επιστήμονες του Ινστιτούτου Διαστημικών Ερευνών (Institute Kosmicheskih Issledovanii – ΙΚΙ) της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών. Η συσκευή, η οποία σχεδιάζεται να εκτοξευτεί το 2018, θα επιτρέψει στους επιστήμονες για πρώτη φορά στα χρονικά να προσεγγίσουν τόσο πολύ τον Ήλιο.


«Η συσκευή –εξηγεί ο διευθυντής του ΙΚΙ, ακαδημαϊκός Λεβ Ζελιόνι- σχεδιάζεται να σταλεί σε πολύ κοντινή απόσταση από τον Ήλιο. Μέσω ελιγμών με την κατάλληλη χρήση της βαρύτητας κοντά στην Αφροδίτη, θα εισέλθει αρχικά σε τροχιά γύρω από τον Ήλιο σε απόσταση 42 εκατ. χιλιομέτρων (περιήλιο), και στη συνέχεια, με νέους ελιγμούς, με τη χρήση της βαρύτητας η απόσταση από τον Ήλιο μπορεί να μειωθεί ως τα 21 εκατ. χλμ.. Ετσι, θα δοθεί η δυνατότητα να παρατηρήσουμε λεπτομέρειες στην επιφάνεια του ουράνιου σώματος για μεγάλο χρονικό διάστημα (περίπου επτά ημέρες). Είναι πιθανή και μια περαιτέρω κάθοδος, ενώ το χαμηλότερο δυνατό ύψος θα έχει ως μοναδικό περιορισμό να μην εξατμιστεί η προστατευτική μεμβράνη των οργάνων παρατήρησης της συσκευής υπό την επήρεια της ηλιακής ακτινοβολίας, γεγονός που θα ακύρωνε την ευκρίνεια των μετρήσεων».
Επίσης, το ΙΚΙ από κοινού με το Ινστιτούτο Μαγνητισμού της Γης, Ιονόσφαιρας και Διάδοσης Ραδιοκυμάτων, δημιουργούν ένα σύστημα παρατήρησης του ηλιακού ανέμου, που θα επιτρέψει να γίνονται προγνώσεις υψηλής αξιοπιστίας στη Γη για τις μαγνητικές θύελλες, μιάμιση με δυο ώρες πριν από το ξεκίνημά τους. Βασικό στοιχείο του συστήματος θα είναι οι μικροδορυφόροι Chibis («Σχοινοπούλι»), δήλωσε ο διευθυντής του Ινστιτούτου Μαγνητισμού, Βλαντίμιρ Κουζνετσόφ. Το πρώτο Chibis, μάζας 40 κιλών, τέθηκε σε κυκλική γήινη τροχιά από τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό, σε ύψος περίπου 480 χλμ, στις 25 του περασμένου Ιανουαρίου.

Αμερικανο-ρωσική «παντρειά»

Οι ρωσικές διαστημικές πρωτοβουλίες θα «παντρευτούν» με το αντίστοιχο αμερικανικό πρόγραμμα «Η Ζωή με το Αστέρι». Σκοπός αυτού του προγράμματος, στα πλαίσια του οποίου η NASA εκτόξευσε την πρώτη συσκευή στις 23 Αυγούστου 2012, είναι η λεπτομερής παρατήρηση των ζωνών ακτινοβολίας, δηλαδή των «δακτυλιδιών» από σωματίδια υψηλής ενέργειας που περιβάλλουν τη Γη.
Οι ζώνες ακτινοβολίας, οι οποίες αποτέλεσαν μια από τις πρώτες αμερικανικές ανακαλύψεις της διαστημικής εποχής, βρίσκονται υπό την επίδραση της ηλιακής δραστηριότητας και των διαστημικών καιρικών συνθηκών, που δημιουργούνται από τον Ήλιο. Οι αστροναύτες, κατά τη διάρκεια των πτήσεων εκτίθενται στην επίδραση επικίνδυνων δόσεων ακτινοβολίας τις περιόδους της έντονης θυελλώδους δραστηριότητας. Επίσης, οι ζώνες είναι ικανές να διαταράξουν τη λειτουργία των δορυφόρων και των συστημάτων επικοινωνίας.
Το επιστημονικό στέλεχος του προγράμματος της NASA, Λίκα Γκουχατακούρτα, αναφέρει χαρακτηριστικά: «Έως τώρα δεν έχουμε κατανοήσει πως συμπεριφέρονται οι ζώνες, παρότι έχουν περάσει πάνω από 50 χρόνια από τότε που ανακαλύφθηκαν και περιγράφηκαν για πρώτη φορά. Επίσης, δεν έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε οποιεσδήποτε προγνώσεις, ενώ αυτές είναι πάρα πολύ σημαντικές».

Ευάλωτη η Αμερική

Από την εποχή που εμφανίστηκαν τα πρώτα όργανα μέτρησης, πριν από περίπου 440 χρόνια, έγινε σαφές ότι ο Ήλιος ασκεί ουσιαστική επίδραση σε όλα όσα συμβαίνουν στη Γη. Η ηλιακή δραστηριότητα, που εκφράζεται μέσα από κύματα ηλιακής ακτινοβολίας, μαγνητικές θύελλες και πύρινες λάμψεις, μπορεί να έχει σοβαρές διακυμάνσεις ως προς την έντασή της, και να είναι από ελάχιστα εμφανής, έως και να δημιουργεί ισχυρότατες «καταιγίδες». Σήμερα, η εξάρτηση της ανθρωπότητας από τα ραδιοηλεκτρονικά μέσα είναι τόσο μεγάλη, ώστε μια ηλιακή δραστηριότητα αυξημένης ισχύος μπορεί να αποδιοργανώσει τη λειτουργία συστημάτων ζωτικής σημασίας σε ολόκληρο τον κόσμο.
Η αμερικανική ήπειρος είναι η περισσότερο ευάλωτη σε περίπτωση ισχυρής ηλιακής «επίθεσης» λόγω της εγγύτητάς της στον βόρειο μαγνητικό πόλο της Γης. Σύμφωνα με έρευνες της κοινοπραξίας MetaTech, σε περίπτωση «χτυπήματος», ανάλογου με εκείνο του 1859 [1], σήμερα όλο το ηλεκτρικό σύστημα της Βορείου Αμερικής θα έβγαινε εκτός λειτουργίας, ενώ οι εργασίες για την αποκατάσταση της ηλεκτροδότησης θα διαρκούσαν κάποιες εβδομάδες ή ακόμη και ένα μήνα.
Επιπλέον, οι κακές καιρικές συνθήκες στο διάστημα εμποδίζουν τη λειτουργία όλων των συστημάτων που βρίσκονται σε τροχιά. Σύμφωνα με τα στοιχεία της αμερικανικής διεύθυνσης προστασίας των συστημάτων αυτών, οι δαπάνες για την αποκατάσταση των πληγέντων από τον Ήλιο δορυφόρων, φτάνουν περίπου τα 100 εκατ. δολάρια ετησίως. Ενώ οι ασφαλιστικές εταιρίες των δορυφόρων πλήρωσαν από το 1996 ως το 2005, περίπου 2 δις δολ. για την κάλυψη των ζημιών και απωλειών διαστημικών συσκευών εξαιτίας της ηλιακής επίδρασης.
Μια ισχυρή ηλιακή θύελλα προκαλεί βλάβες στη λειτουργία των διαστημικών συστημάτων ναυτιλίας. Οι λανθασμένες μετρήσεις των συντεταγμένων μπορούν να φτάσουν σε μια απόκλιση 50 μέτρων ή και ακόμη μεγαλύτερη, γεγονός που καθιστά τον δορυφόρο άχρηστο. Σημαντική απώλεια της ακρίβειας του συστήματος GPS «Navstar» καταγράφηκε στη διάρκεια της ηλιακής θύελλας στις 23 Οκτωβρίου του 2003.

11 Απριλίου 2013 Αντρέι Κισλιακόφ

.rbth.gr 

-------------------------

 

[1] Μαγνητικές θύελλες

1.Η ισχυρότερη καταγεγραμμένη ηλιακή θύελλα συνέβη στις 28 Αυγούστου 1859. Οι ενδείξεις των επιστημονικών οργάνων ήταν πέρα από τις έως τότε καθορισμένες κλίμακες μετρήσεων. Τέθηκαν εκτός λειτουργίας τα τηλεγραφικά συστήματα, καθώς υπέστησαν μια ισχυρότατη απότομη άνοδο της τάσης.

Θύελλες τέτοιας ισχύος συμβαίνουν περίπου μια φορά στα 500 χρόνια. Ωστόσο, φαινόμενα με τη μισή ισχύ από αυτή, κάθε 50 χρόνια. Το τελευταίο συνέβη στις 13 Νοεμβρίου του 1960 και οδήγησε σε διαταραχή το γεωμαγνητικό πεδίο του πλανήτη μας, προσβάλλοντας την ομαλή λειτουργία των ραδιοφωνικών σταθμών. Μια λιγότερο ισχυρή μαγνητική θύελλα, το 1989, προκάλεσε βλάβη σε υδροηλεκτρικό σταθμό στο Κεμπέκ του Καναδά, με αποτέλεσμα να μείνουν χωρίς ηλεκτρικό περισσότεροι από 6 εκατ. άνθρωποι.

-----------------------------

[2] Φωτεινές κηλίδες

2.Τον Σεπτέμβριο του 2009, το αμερικανικό δορυφορικό μετεωρολογικό σύστημα, GOES, κατέγραψε υψηλή δραστηριότητα ακτινοβολίας και οι αστρονόμοι ανακάλυψαν στον Ήλιο δύο φωτεινές περιοχές. Οι κηλίδες εμφανίστηκαν σχεδόν ταυτόχρονα και αρκετά μακριά η μια από την άλλη, γεγονός που μαρτυρά τον χαρακτήρα που έχουν προσλάβει οι μεταβολές, οι οποίες συμβαίνουν στη δραστηριότητα του ουρανίου σώματος.
------------------------------------

[3] Η έντονη δραστηριότητα του ήλιου

3.Τη Γη περιβάλλουν δυο στρώματα ζωνών ακτινοβολίας. Η μια ξεκινά περίπου στα 1.600 χλμ από την επιφάνεια του πλανήτη και φτάνει σε ύψος σχεδόν 13.000 χλμ. Η άλλη ζώνη ξεκινά λίγο πιο πάνω από τα 15.000 χλμ και ανεβαίνει στο διάστημα έως το ύψος των 24.000 χλμ. Οι περίοδοι έντονης δραστηριότητας του Ήλιου προκαλούν τη διεύρυνσή τους, και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να πλησιάζουν την επιφάνεια της Γης σε απόσταση μόλις 207 χλμ, κάτι που αποτελεί απειλή για τους Διεθνείς Διαστημικούς Σταθμούς και τους δορυφόρους.

 -----------
--

• Αγνωστο «δαχτυλίδι» ακτινοβολιας τύλιξε τη Γη

• Fuerte tormenta solar podría causar campo magnético en la Tierra....

La tormenta solar más fuerte de los últimos cinco años, producida este jueves (11/4/13) puede causar un campo magnético en la Tierra de una fuerza que no se observa desde noviembre del año pasado.

La erupción estuvo acompañada de la expulsión de material solar y el registro, hecho por los satélites, de un aumento del flujo de protones a un nivel peligroso para el equipo espacial. Los expertos han emitido una advertencia, dijo el director del Centro de Pronósticos del Clima Espacial del Instituto de Magnetismo Terrestre, Ionósfera y Propagación de Ondas de Radio (IZMIRAN), Sergúei Gaidash.

La erupción solar que produjo la tormenta, clasificada en el nivel X-5, es de lo más intenso que se ha visto en este ciclo solar, que comenzó en 2010 y terminará en 2020 y que tendrá su momento más álgido en mayo de 2013.

Una fulguración provoca tres oleadas de efectos, explica Valentín Martínez Pillet investigador del Instituto Astrofísico de Canarias (IAC); una primera que viaja a la velocidad de la luz (tarda siete minutos en llegar a la Tierra) y que ioniza la atmósfera y provoca problemas en las comunicaciones por radio.

Esto implica que la nube de partículas cargadas puede también afectar al funcionamiento de aparatos electrónicos y de navegación por satélite, sobre todo en el hemisferio norte. Por otro lado, se manifestará también en auroras polares. Para los seres humanos, el fenómeno no supone ningún peligro, según los científicos.
En el momento de entrar en la atmósfera terrestre, las partículas se movían a una velocidad de unos cuatro mil kilómetros por segundo.

Esas partículas son las que más afectan la vida en la tierra a nivel biológico. Si bien no hay mayores estudios, algunas investigaciones indican que la radiación solar puede aumentar las probabilidades de brotes psicóticos o la revelación de síntomas esquizofrénicos.

Por otro lado, la NASA había informado a finales del mes de enero que el observatorio solar estereo detectó una erupción que viajaba a 600 kilómetros por hora y que podía causar una tormenta magnética pudiendo alcanzar hasta tres días después a la Tierra , provocando la formación de grandes manchas solares, aumentando el riesgo de fuertes tormentas de Sol que amenacen la Tierra.

teleSUR - RT - EFE/ ov - GP

http://www.telesurtv.net/articulos/2013/04/11/fuerte-tormenta-solar-puede-causar-campo-magnetico-en-la-tierra-7044.html
11/4/13

Αστεροειδής θα περάσει κοντά από τη Γη

Ανησυχητικά πολυσύχναστο έχει γίνει τελευταία το διάστημα γύρω από τη Γη. 'Αλλος ένας αστεροειδής και μάλιστα μεγάλος όσο ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο περίπου, θα περάσει μέσα στο Σαββατοκύριακο αρκετά κοντά από τον πλανήτη μας, σε απόσταση περίπου 960.000 χιλιομέτρων, δηλαδή 2,5 φορές η απόσταση Γης-Σελήνης.
Ο 100 μέτρων αστεροειδής 2013 ΕΤ θα είναι αρκετά αχνός στον ουρανό και ουσιαστικά αδύνατο να γίνει ορατός με γυμνά μάτια. Δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος να πέσει πάνω στη Γη, σύμφωνα με το Space.com, όμως η εμφάνισή του προκαλεί κάποια νευρικότητα στους επιστήμονες (και όχι μόνο), καθώς μέσα σε λίγες μέρες είναι ο δεύτερος άγνωστος έως τώρα αστεροειδής που ανακαλύπτεται, όπως μετέδωσε το Αθηναϊκό Πρακτορείο.


Τη Δευτέρα 4 Μαρτίου ο αρκετά μικρότερος αστεροειδής 2013 EC, διαμέτρου δέκα μέτρων, πέρασε πολύ πιο κοντά από τη Γη, σε απόσταση περίπου 370.000 χιλιομέτρων δηλαδή όσο η απόσταση της Σελήνης. Αν και η αυξημένα συχνότητα εμφανίσεων αστεροειδών κοντά στον πλανήτη μας μπορεί να θεωρηθεί ως δυνητική απειλή, σύμφωνα με τους επιστήμονες η αύξηση αυτών των παρατηρήσεων μάλλον οφείλεται στις βελτιωμένες τεχνικές και δυνατότητες των αστρονόμων, οι οποίοι πλέον είναι σε θέση να εντοπίσουν ουράνια σώματα που πάντα περνούσαν από τη «γειτονιά» μας, αλλά δεν γίνονταν αντιληπτά στο παρελθόν τόσο συχνά.
Οι επιστήμονες, από την άλλη, εκτιμούν ότι οι αστεροειδείς οποιουδήποτε μεγέθους που προσεγγίζουν τη Γη, φθάνουν το ένα εκατομμύριο συνολικά και από αυτούς έχουν εντοπιστεί μόνο οι 9.700, αν και οι μεγαλύτεροι (που είναι και οι πιο επικίνδυνοι) πιστεύεται ότι έχουν ήδη βρεθεί. Η NASA έχει εντοπίσει το 95% των περίπου 980 αστεροειδών διαμέτρου άνω του ενός χιλιομέτρου και κανείς από αυτούς δεν προβλέπεται να διασταυρωθεί με τη Γη στο προβλέψιμο μέλλον (μένει όμως και ένα 5% που δεν έχει βρεθεί).
Το πρόσφατο καταστροφικό περιστατικό έκρηξης αστεροειδούς 17 μέτρων πάνω από τη Ρωσία δείχνει ότι τέτοια αντικείμενα από το διάστημα μπορούν να χτυπήσουν οπουδήποτε στη Γη χωρίς προειδοποίηση, αφού οι αστρονόμοι δεν γνωρίζουν εκ των προτέρων την ύπαρξή τους. Υπενθυμίζεται ότι ο αστεροειδής που εξαφάνισε τους δεινόσαυρους πριν από 65 εκατ. χρόνια, εκτιμάται πως είχε διάμετρο δέκα χιλιομέτρων.
.real.gr
6/3/13
--
-

ΣΧΕΤΙΚΑ:

• Η Ροσκόσμος και η Ρωσική Ακαδημία Επιστημών ξεκίνησαν ένα πρόγραμμα για τη μελέτη των απειλών από το διάστημα

• «Απόφις»: Αστεροειδής θα περάσει «ξυστά» από τη Γη στις 15 Φεβρουαρίου

• Η Ρωσία θα βάλει «Παγίδα» στους αστεροειδείς

• Γιγάντιος αστεροειδής κατευθύνεται προς τη Γη/Near-Earth Asteroid 2012 DA14 will not hit Earth-VIDEO

Αγνωστο «δαχτυλίδι» ακτινοβολιας τύλιξε τη Γη

Τα επτά δισεκατομμύρια των κατοίκων της Γης δεν αντιλήφθηκαν το παραμικρό, όμως τον περασμένο Σεπτέμβριο ο πλανήτης είχε «τυλιχθεί» επί τέσσερις εβδομάδες από μια πολύ ισχυρή ακτινοβολία από φορτισμένα σωματίδια. Ερευνητικά σκάφη της NASA αποκάλυψαν την παροδική ύπαρξη γύρω από τη Γη μιας τρίτης ζώνης ακτινοβολίας Βαν Αλεν, την οποία οι επιστήμονες αγνοούσαν παντελώς. Μετά την πρώτη έκπληξη οι ειδικοί αδημονούν να μελετήσουν περαιτέρω το φαινόμενο, το οποίο μπορεί να είναι επικίνδυνο για τους δορυφόρους, τις επανδρωμένες διαστημικές αποστολές αλλά και τα επίγεια ηλεκτρονικά συστήματα.

Οι ζώνες Βαν Αλεν

Οι ζώνες ακτινοβολίας Βαν Αλεν ανακαλύφθηκαν το 1958 από τον Τζέιμς Βαν Αλεν, από τον οποίο και πήραν το όνομά τους. Πρόκειται για δυο δαχτυλίδια που σχηματίζονται από σωματίδια υψηλής ενέργειας – τα «ηλεκτρόνια-δολοφόνους», όπως τα αποκαλούν – τα οποία παγιδεύονται στο μαγνητικό πεδίο της Γης.
Η εσωτερική ζώνη, η οποία βρίσκεται πιο κοντά στον πλανήτη μας, είναι σχετικά σταθερή. Η εξωτερική ζώνη, η οποία αρχίζει να εκτείνεται από ένα υψόμετρο 13.000 ως 40.000 χλμ από την επιφάνεια της Γης, είναι εξαιρετικά ασταθής και παρουσιάζει τεράστιες διακυμάνσεις. Μέσα σε μερικές ώρες, ή και λεπτά, τα ηλεκτρόνια που την αποτελούν μπορούν να αγγίξουν την ταχύτητα του φωτός ενώ το μέγεθός της μπορεί να γίνει εκατονταπλάσιο.
Αν και η ύπαρξή τους είναι γνωστή εδώ και δεκαετίες, οι επιστήμονες δεν γνωρίζουν πολλά για αυτές τις ζώνες ακτινοβολίας, πέραν του ότι μπορούν να προκαλέσουν βλάβες σε δορυφόρους και διαστημόπλοια ή και στα ηλεκτρονικά συστήματα εδώ στη Γη. Στις 30 Αυγούστου του 2012 η NASA εκτόξευσε τα δυο ερευνητικά σκάφη Van Allen με στόχο την άντληση περισσότερων πληροφοριών σχετικά με αυτές.
Η μεγάλη έκπληξη
Στις 2 Σεπτεμβρίου, μόλις μερικές ημέρες μετά την εκτόξευσή τους, οι δορυφόροι Van Allen έκαναν την έκπληξη. Οι ερευνητές του Πανεπιστημίου του Κολοράντο στο Μπόλντερ, οι οποίο έχουν αναπτύξει τα όργανα που φέρουν τα ερευνητικά σκάφη, είδαν να σχηματίζεται μπροστά στα μάτια τους μια τρίτη ζώνη ακτινοβολίας σε μια διαδικασία που δεν προβλέπεται από καμία θεωρία.
«Ηταν τόσο παράξενο που πίστεψα ότι κάτι δεν πάει καλά στα όργανα» ανέφερε στο σχετικό δελτίο Τύπου του πανεπιστημίου ο Νταν Μπέικερ, επικεφαλής ερευνητής του προγράμματος και κύριος συγγραφέας της μελέτης που δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση «Science». «Είδαμε όμως ταυτόσημα δεδομένα και στο δεύτερο σκάφος. Δεν μπορούσαμε παρά να συμπεράνουμε ότι ήταν αλήθεια».
Ενώ τα αρχικά δεδομένα έδειχναν τις δυο ζώνες Βαν Αλεν ακριβώς όπως θα έπρεπε να είναι με βάση τις θεωρίες, τη δεύτερη μέρα του Σεπτεμβρίου η εξωτερική ζώνη άρχισε να γίνεται πολύ συμπαγής (σχηματίζοντας ένα «δαχτυλίδι αποθήκευσης» όπως το ονόμασαν οι ερευνητές) ενώ ένα τρίτο, πιο αραιό, δαχτυλίδι από ηλεκτρόνια σχηματίστηκε στην εξωτερική πλευρά της. Το εξωτερικό δαχτυλίδι άρχισε να διασπάται την τρίτη εβδομάδα ώσπου τελικά, την 1^η Οκτωβρίου, ένα ισχυρό διαπλανητικό ωστικό κύμα προερχόμενο μάλλον από τον Ηλιο διέλυσε παντελώς τα υπολείμματά του και μαζί και το «δαχτυλίδι αποθήκευσης» μέσα σε μια ώρα. Στη συνέχεια σχηματίστηκαν ξανά οι δυο «αναμενόμενες» ζώνες ακτινοβολίας, οι οποίες και παρέμειναν τους επόμενους μήνες. (Credit D. N. Baker et al)
Επανεξέταση των θεωριών
Η ανακάλυψη οπωσδήποτε οδηγεί τους ειδικούς στο συμπέρασμα ότι θα πρέπει να επανεξετάσουν τις θεωρίες τους, προς το παρόν όμως πολλές παράμετροι είναι άγνωστοι, με πρώτο και κυριότερο τη συχνότητα της εμφάνισης της τρίτης ζώνης. «Δεν έχουμε ιδέα πόσο συχνά συμβαίνει κάτι τέτοιο» ανέφερε ο δρ Μπέικερ. «Μπορεί να συμβαίνει αρκετά συχνά, δεν είχαμε όμως τα κατάλληλα εργαλεία για να το δούμε».
Οι επιστήμονες δεν γνωρίζουν επίσης από πού προέρχονται τα ηλεκτρόνια που σχηματίζουν το «δαχτυλίδι αποθήκευσης» ούτε ποια αιτία προκαλεί την επιτάχυνση των φορτισμένων σωματιδίων, αν και θεωρούν ότι αυτή θα πρέπει να έχει σχέση με την ηλιακή δραστηριότητα και την αλληλεπίδρασή της με το μαγνητικό πεδίο της Γης.
Τα επόμενα δεδομένα των δορυφόρων Van Allen αναμένονται επομένως με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, όχι μόνο από την ερευνητική ομάδα, αλλά και από τους θεωρητικούς που ασχολούνται με το μαγνητικό πεδίο της Γης και τον διαστημικό καιρό. «Η ανακάλυψη μάς φέρνει πραγματικά αντιμέτωπους με ένα πολύ σημαντικό ερώτημα και πολλα σημαντικά αινίγματα» δήλωσε στο περιοδικό «New Scientist» ο Γιούρι Σπριτς του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας στο Λος Αντζελες ο οποίος δεν μετείχε στην ερευνητική ομάδα αλλά ετοιμάζει μια μελέτη επί του θέματος.
Όπως ανέφερε ο ειδικός, τον περασμένο Σεπτέμβριο δεν σημειώθηκαν σε δορυφόρους δυσλειτουργίες πους θα μπορούσαν να συνδεθούν με το φαινόμενο.
 Λαλίνα Φαφούτη
 .tovima.gr
1/3/13
--

 

Πώς ο άνθρωπος άλλαξε τη γεωλογική ιστορία

Η γη βρίσκεται σε φάση γεωλογικής αναστάτωσης, όχι τόσο εξαιτίας φυσικών φαινομένων όσο της ανθρώπινης δραστηριότητας. Οι επιστήμονες μιλούν για μία νέα γεωλογική εποχή, την «ανθρωπόκαινο».

Εδώ και λίγες δεκαετίες γεωλόγοι και επιστήμονες από συναφή γνωστικά πεδία παρατηρούν τη δραματική γεωλογική εξέλιξη της γης. Η έννοια του φυσικού περιβάλλοντος, όπως το γνωρίζουμε μέσα από τα σχολικά εγχειρίδια ή τις λογοτεχνικές περιγραφές του ρομαντισμού έχει πάψει προ πολλού να υφίσταται μετά τη βιομηχανική επανάσταση και κυρίως κατά τη μεταβιομηχανική εποχή. Σε προηγούμενες γεωλογικές περιόδους, πριν από κάποιες δεκάδες χιλιάδες χρόνια, η γεωμορφολογία του πλανήτη άλλαζε εξαιρετικά αργά, ως συνέπεια κυρίως μετατοπίσεων των λιθοσφαιρικών πλακών, παγετώνων ή μεγάλων ηφαιστειακών εκρήξεων.

Σήμερα οι γεωλογικοί μετασχηματισμοί αποτελούν ως επί το πλείστον απόρροια της ανθρώπινης επέμβασης στη φύση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί, όπως επισημαίνουν οι επιστήμονες, το φαινόμενο της κλιματικής αλλαγής: οι αυξημένες εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου, αποτέλεσμα της μαζικής εκβιομηχάνισης, έχουν οδηγήσει στην αύξηση των μέσων θερμοκρασιών και κατά συνέπεια στο λιώσιμο των πάγων των δύο Πόλων.

Η «ανθρωπόκαινος» εποχή

 

H βιομηχανική επανάσταση σηματοδότησε τη μετάβαση σε μία νέα γεωλογική περίοδο, λένε οι ειδικοί

H μελέτη του φαινομένου της κλιματικής αλλαγής σε συνδυασμό με τις αλλοιώσεις στην επιφάνεια της γης που έχουν επέλθει από την εκβιομηχάνιση και αστικοποίηση των τελευταίων αιώνων έχουν οδηγήσει τους επιστήμονες στον χαρακτηρισμό της γεωλογικής περιόδου που διανύει ο πλανήτης ως «ανθρωπόκαινου». Πρόκειται με λίγα λόγια για την τελευταία υποπερίοδο της ολόκαινου εποχής, η οποία ξεκίνησε 11.000 περίπου χρόνια πριν, μετά την τελευταία περίοδο των παγετώνων. Κύριο γνώρισμά της τελευταίας ήταν η σταθεροποίηση των κλιματικών παραγόντων. Κομβικό στοιχείο που καθόρισε τη μετάβαση από την ολόκαινο εποχή στην τελευταία φάση της, την ανθρωπόκαινο, ήταν η επίδραση της ανθρώπινης δραστηριότητας στην αλλοίωση των φυσικών οικοσυστημάτων. Η επίδραση αυτή άρχισε δε να επιταχύνεται με ραγδαίους ρυθμούς από τον 18ο αιώνα και μετά.
Ο γεωλόγος Ράινχολντ Λαϊνφέλντερ από το Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου μελετά συστηματικά την πρόσφατη γεωλογική ιστορία του πλανήτη και επισημαίνει πως η γη, όπως την ξέρουμε σήμερα, δεν έχει καμία σχέση με τη γη που προϋπήρχε πριν την επέμβαση του ανθρώπου πάνω της. Για τον Λαϊνφέλντερ και πολλούς συναδέλφους τους οι άνθρωποι σήμερα αποτελούν μέρος μίας «νέας φύσης», η οποία είναι πλέον αναπόσπαστα συνδεμένη -σχεδόν ταυτίζεται-, με το ανθρωπογενές βιομηχανικό περιβάλλον.
Mετασχηματισμός των 3/4 της επιφάνειας της γης

 

Η επιστροφή σε μία «ολόκαινο» εποχή δεν είναι το ζητούμενο αλλά ούτε και το δυνατό

Σήμερα το φυσικό περιβάλλον μεταλλάσσεται με γοργούς ρυθμούς, ανάλογα με την πρόοδο της τεχνολογικής ανάπτυξης. Σύμφωνα με γεωλογικούς υπολογισμούς, σχεδόν το 75% της επιφάνειας του πλανήτη βρίσκεται υπό ανθρώπινη εκμετάλλευση, είτε ως κατοικημένες περιοχές, οδικά δίκτυα είτε ως καλλιέργειες ή βιομηχανικές ζώνες κλπ. Επιπλέον και μεγάλα στρώματα του υπεδάφους έχουν υποστεί σοβαρές αλλοιώσεις από την ανθρώπινη επέμβαση. Μελέτες παλαιοντολόγων και αρχαιολόγων έχουν δείξει πως πολλά είδη χλωρίδας και πανίδας έχουν εξαφανιστεί στο πέρασμα των αιώνων. Οι αλλοιώσεις στο φυσικό περιβάλλον και τα διάφορα οικοσυστήματα είναι αδιαμφισβήτητες.
Σύμφωνα με τον καθηγητή ιστορίας της τεχνολογίας στο Πανεπιστήμιο Λούντβιχς Μαξιμίλιανς του Μονάχου Χέλμουτ Τρίσλερ, η επιστροφή σε μία υποθετική «ολόκαινο» εποχή είναι ουτοπική. Ένα τέτοιο σενάριο θα μπορούσε μόνο να αποτελέσει πηγή έμπνευσης ταινιών επιστημονικής φαντασίας. Η συνεχής ανθρώπινη επέμβαση στον πλανήτη έχει επιδράσει αναπόδραστα στην μορφή του και μία καθολική διακοπή της είναι αδιανόητη. Άλλωστε το ζητούμενο και για τους μελετητές της γεωλογικής ιστορίας, δεν είναι να πουν «αντίο» στον σύγχρονο βιομηχανικό κόσμο. Αντ’ αυτού, σωτήρια φαντάζει η ορθολογικοποίηση τόσο της τεχνικής ανάπτυξης όσο και η δημιουργία των βάσεων για μία πιο βιώσιμη επέμβαση στη φύση.
Τhomas Gith / Δήμητρα Κυρανούδη
Υπεύθ. σύνταξης: Κώστας Συμεωνίδης
www.dw.de

«Απόφις»: Αστεροειδής θα περάσει «ξυστά» από τη Γη στις 15 Φεβρουαρίου

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ... ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ 
 -
«Ξυστά», σε απόσταση 27.000 χιλιομέτρων από τη Γη, θα περάσει στις 15 Φεβρουαρίου ο αστεροειδής «2012 DA14».
Το μέγεθος του αστεροειδούς «Απόφις», ο οποίος έχει περίμετρο 45 μέτρα, δεν τον καθιστά ιδιαίτερα μεγάλη απειλή για τη Γη, καθώς, αν συγκρουστεί με αυτή, δεν θα επέλθει και το τέλος του κόσμου.

Σύμφωνα όμως με τους υπολογισμούς των επιστημόνων, μια ενδεχόμενη σύγκρουση του «2012 DA14» με τη Γη θα προκαλούσε έκρηξη ανάλογη με 2,5 τόνους ΤΝΤ. Η ισχύς μιας τέτοιας έκρηξης θα μπορούσε να ισοπεδώσει πλήρως μια πόλη, αλλά όχι και να εξαφανίσει τη ζωή.


Ο εν λόγω αστεροειδής κάνει κάθε χρόνο ένα κοντινό «πέρασμα» από τη Γη. Φέτος, θα πλησιάσει αρκετά κοντά, αλλά όχι τόσο, που να υπάρχει κίνδυνος σύγκρουσης. Όπως επισημαίνουν από τη ΝΑSA, ένα τέτοιο ενδεχόμενο φαντάζει περισσότερο πιθανό να συμβεί το 2110. Ωστόσο, και πάλι τίποτα δεν είναι σίγουρο. Ο αστεροειδής δεν θα είναι ορατός με γυμνό μάτι, παρά μόνο με τηλεσκόπιο. Καλύτερη θέα θα έχουν οι κάτοικοι της Ινδονησίας, όπως επίσης και όσοι μένουν στην Ανατολική Ευρώπη, την Ασία και την Αυστραλία.
.imerisia.gr
6/2/13
--
-
ΣΧΕΤΙΚΑ:

• Η Ρωσία θα βάλει «Παγίδα» στους αστεροειδείς 

• Γιγάντιος αστεροειδής κατευθύνεται προς τη Γη/Near-Earth Asteroid 2012 DA14 will not hit Earth-VIDEO

  -

Η Ρωσία θα βάλει «Παγίδα» στους αστεροειδείς

Στη Ρωσία αναπτύσσεται ένα σύστημα παγκόσμιας προστασίας της Γης από κομήτες. Πρόσφατα ο πλανήτης μας απέφυγε την σύγκρουση με τον αστεροειδή Άποφις, ο οποίος όμως το 2029 θα ξανακατευθυνθεί προς τη Γη. Σύμφωνα με τα στοιχεία που έχει η NASA, πιθανό κίνδυνο για τους κατοίκους της Γης αποτελούν περίπου 47000 αστεροειδή με διάμετρο από 100 μέτρα και πάνω, οι οποίοι βρίσκονται σε απόσταση μικρότερη των οκτώ εκατομμυρίων χιλιομέτρων από τη Γη. Στον 21ο αιώνα θεωρητικά είναι πιθανές 11 προσκρούσεις, από τις οποίες οι τέσσερις μπορεί να συμβούν πριν το 2050.

Πρέπει να προστατευτούμε από αυτούς τους απρόσμενους επισκέπτες και να αναζητήσουμε γι’ αυτό τον σκοπό τους καλύτερους τρόπους. Οι Ρώσοι επιστήμονες έχουν το δικό τους σχέδιο δράσης σε περίπτωση κινδύνου, λέει ο Σεργκέι Μαχανκόφ, εκπρόσωπος του Κρατικού πυραυλικού κέντρου Ακαδημαϊκός Μακέγιεφ:


Μία από τις επιλογές είναι η καταστροφή αυτών των επικίνδυνων σωμάτων. Αυτό υπονοεί συσκευές, οι οποίες θα συνθλίβουν τον αστεροειδή σε μικρότερα κομμάτια. Είτε στον αστεροειδή θα μεταφέρονται συσκευές, οι οποίες θα του αλλάζουν την πορεία.

Για την μεταφορά των συσκευών καταστροφής πάνω στα επικίνδυνα για τους κατοίκους της Γης σώματα, προτείνεται να χρησιμοποιούνται διηπειρωτικοί βαλλιστικοί πύραυλοι, λέει ο Σαμπίτ Γκαράγιεφ, επιστημονικός ερευνητής του Κρατικού πυραυλικού κέντρου Ακαδημαϊκός Μακέγιεφ:

Συνδέουμε με τον πύραυλο ένα σκάφος που έχει δικό του κινητήρα και σύστημα πλοήγησης. Έχουμε το «Κάισσα», το οποίο είναι σκάφος εξερεύνησης, και το κρουστικό σκάφος «Καπκάν» («Παγίδα»). Το 2021 σκοπεύουμε να στείλουμε στο Άποφις ένα σκάφος εξερεύνησης, το οποίο θα περισυλλέξει δείγματα εδάφους, θα εγκαταστήσει αισθητήρες, οι οποίοι θα συνεχίσουν να πετούν μαζί με τον Άποφις. Θα μεταδίδουν τις ακριβείς συντεταγμένες της πορείας του. Και το 2036, εάν υπάρξει κίνδυνος πρόσκρουσης με τη Γη, θα στείλουμε εναντίον του το «Καπκάν». Στο «Καπκάν» υπάρχουν μερικές κρουστικές μονάδες, οι οποίες μπορούν να ανατινάξουν τον αστεροειδή ή να τον απωθήσουν.

Η τοποθέτηση του «Καπκάν» στον αστεροειδή μπορεί να πραγματοποιηθεί με τη βοήθεια των πυραύλων-φορέων «Ανγκαρά» ή «Ρους». Επίσης μπορεί να χρησιμοποιηθεί και ο πολλά υποσχόμενος διηπειρωτικός βαλλιστικός πύραυλος (ΔΒΠ), ο οποίος δημιουργείται για να αντικαταστήσει το ΔΒΠ «Βογιεβόντα». Σύμφωνα με τον ειδικό, οι πύραυλοι αυτής της σειράς θα μπορούν να μεταφέρουν φορτίο σε απόσταση μέχρι 10 εκατ. χιλιόμετρα, δηλαδή αρκετά, για να φτάσουν μέχρι το Άποφις.

Η πιο κατάλληλη επιλογή για την καταπολέμηση του απρόσμενου επισκέπτη, είναι η καταστροφή του, πιστεύουν οι επιστήμονες. Ο Σαμπίτ Γκαράγιεφ λέει την γνώμη του:

Μπορούμε να τοποθετήσουμε αρκετές κρουστικές συσκευές, ώστε να τον διαλύσουμε σε ακίνδυνα κομμάτια – έως 40 μέτρα. Τα αστεροειδή αυτού του μεγέθους καίγονται σχεδόν ολοσχερώς στην ατμόσφαιρα.

Αυτό το σύστημα προστασίας θα ενεργοποιηθεί, εάν τη Γη την προσεγγίσει κάποιο ουράνιο σώμα μεγέθους έως ενάμιση χιλιόμετρα σε διάμετρο. Προφανώς, το σύστημα αυτό δεν μπορεί να προστατέψει από έναν γιγαντιαίο κομήτη, ο οποίος μετακινείται με ταχύτητα 70 χλμ το δευτερόλεπτο, προσθέτει ο επιστήμονας. Τα καλά νέα είναι, ότι θεωρητικά αυτό μπορεί να συμβεί μια φορά στα 30 εκατομμύρια χρόνια.
Ελένα Κοβάτσιτς
.greek.ruvr.ru
5/2/13
--
-
ΣΧΕΤΙΚΟ:

• Γιγάντιος αστεροειδής κατευθύνεται προς τη Γη/Near-Earth Asteroid 2012 DA14 will not hit Earth-VIDEO

Γιγάντιος αστεροειδής κατευθύνεται προς τη Γη/Near-Earth Asteroid 2012 DA14 will not hit Earth-VIDEO

Ένας αστεροειδής, που θα περάσει κοντά από τη Γη σε 2 βδομάδες, θα βρεθεί στην πιο κοντινή απόσταση σε αυτή.


Η απόσταση μεταξύ του αστεροειδούς και της Γης τη στιγμή της μέγιστης προσέγγισης θα αποτελέσει 17000 χλμ. Κάτι τέτοιο δεν έχει ξανασυμβεί στη σύγχρονη ιστορία του πλανήτη μας.

Ο αστεροειδής 2012DA14, που ανακαλύφθηκε από το ισπανικό αστεροσκοπείο της Λα Σάγκρα, θα πλησιάσει τη Γη στις 15 Φεβρουαρίου. Θα βρεθεί πιο κοντά, απ’ ότι ορισμένοι τεχνητοί δορυφόροι της Γης.


Η διάμετρος του 2012DA14 είναι 45 μ., η μάζα του είναι 130000 τόνοι. Σε περίπτωση πρόσπτωσης στη Γη θα εκλυθεί ενέργεια, ισοδύναμη με έκρηξη 2,4 μεγατόνων.
.greek.ruvr.ru
3/2/13
--
-
This asteroid seems to have travelled a long distance before a close earth-encounter on 19 August 2004, and back to travel a shorter distance, and meet us again on 14 February 2013. I wonder where this asteroid has been to.

Distance between Earth-Moon: 0.00256 AU = 384,401 km

«Πληγή πάνω στη Γη» ο άνθρωπος

Ο Ντέιβιντ Ατένμπορο, ο άνθρωπος που επί 60 χρόνια μεταδίδει την αγάπη του για τη Φύση σε εκατομμύρια τηλεθεατές, μέσω κάποιων από τα πιο καλογυρισμένα ντοκιμαντέρ, χαρακτήρισε τον άνθρωπο «πληγή» για τον πλανήτη, που πρέπει να πάψει να αναπαράγεται με αυτούς τους ρυθμούς.
«Αποτελούμε μια πληγή πάνω στη Γη και αυτό θα μας προκαλέσει προβλήματα μέσα στα επόμενα 50 χρόνια», προειδοποίησε ο Σερ Ντέιβιντ μιλώντας στο περιοδικό Radio Times. «Το ζήτημα δεν είναι μόνο η κλιματική αλλαγή – είναι ότι δεν υπάρχει χώρος, μέρη για να καλλιεργήσουμε τρόφιμα για τεράστιες ορδές ανθρώπων.»

«Είτε θα περιορίσουμε την αύξηση του πληθυσμού μας είτε ο φυσικός κόσμος θα το κάνει για εμάς – και ήδη το κάνει», προσέθεσε ο 86χρονος παρουσιαστής και φυσιοδίφης.
Ο Ατένμπορο συμμετέχει σε ΜΚΟ για τον έλεγχο του πληθυσμού και δεν είναι η πρώτη φορά που τάσσεται υπέρ της επένδυσης των κυβερνήσεων στη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση και σε άλλους εθελοντικούς τρόπους ανάσχεσης της αύξησης του πληθυσμού στις αναπτυσσόμενες χώρες.
«Προβάλλουμε διαρκώς προγράμματα για την Αιθιοπία και συμβαίνει ακριβώς αυτό: υπάρχουν πολλοί άνθρωποι εκεί. Δεν μπορούν να υποστηρίξουν τους εαυτούς τους και αυτό που λέω δεν είναι απάνθρωπο, είναι η αλήθεια», συνέχισε ο 86χρονος Ατένμπορο. «Έως ότου η ανθρωπότητα κατορθώσει να διαχειριστεί την κατάσταση και να αντιληφθεί με συντονισμένο τρόπο τι συμβαίνει στον πλανήτη, τα πράγματα θα γίνονται όλο και χειρότερα.»
Ο Ατένμπορο, που είναι διάσημος για τις γλαφυρές αφηγήσεις του σε σειρές ντοκιμαντέρ για τη Φύση, όπως το «Η Ζωή στη Γη», δεν είναι ο μόνος που έχει εκφράσει τέτοιες απόψεις με τόσο ευθύ τρόπο. Ο αμερικανός καθηγητής του Στάνφορντ, Πολ Έρλιχ, συγγραφέας της «Πληθυσμιακής Βόμβας», υπέγραφε πρόσφατα έκθεση, σύμφωνα με την οποία οι άνθρωποι έχουν αρχίσει να προκαλούν μαζικό αφανισμό ειδών, ανάλογης κλίμακας με αυτόν που οδήγησε στην εξαφάνιση των δεινοσαύρων.
Σύμφωνα με εκτιμήσεις του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, ο πληθυσμός της γης ξεπέρασε τα 7 δισεκατομμύρια άτομα στα τέλη Οκτωβρίου του 2011.
 .naftemporiki.gr
22/1/13

Πώς η κλιματική αλλαγή θα μπορούσε να επηρεάσει τα ηφαίστεια

Θα μπορούσε η κλιματική αλλαγή να επηρεάσει την ηφαιστειακή δραστηριότητα; Αυτό υποστηρίζουν Αμερικανικοί και Γερμανοί ερευνητές σε έκθεσή τους, η οποία δημοσιεύεται στην επιθεώρηση Geology.
Μέχρι σήμερα ήταν γνωστό ότι τα ηφαιστειακά φαινόμενα μπορούν να έχουν τεράστιες επιπτώσεις για το κλίμα και τον πλανήτη γενικότερα. Έχει, για παράδειγμα, διατυπωθεί η θεωρία ότι ο μεγάλος αφανισμός στο τέλος της Πέρμιας Περιόδου προκλήθηκε, μεταξύ άλλων, από ηφαιστειακές εκρήξεις που μείωσαν τη θερμοκρασία του πλανήτη, δηλητηριάζοντας την ατμόσφαιρα και τις θάλασσες.

Από τη μελέτη τους, οι ερευνητές στο Χάρβαρντ και στο Κέντρο Ωκεανολογικών Ερευνών GEOMAR του Κίελου, είδαν ότι η αλληλεπίδραση κλίματος και ηφαιστείων μπορεί να λειτουργήσει και αντίστροφα. Όπως λένε, σε περιόδους ραγδαίων κλιματικών μεταβολών, τα τελευταία 1 εκατομμύριο χρόνια, το λιώσιμο των παγετώνων και η άνοδος της στάθμης των υδάτων που αυτό προκαλεί, μπορούν να οδηγήσουν σε αύξηση των ηφαιστειακών εκρήξεων.
«Όλοι γνωρίζουν ότι τα ηφαίστεια επηρεάζουν το κλίμα», δήλωσε στο LiveScience η γεωφυσικός στο GEOMAR Μάριον Γέγκεν, μία από τους συντάκτες της έκθεσης. «Αυτό που εμείς βρήκαμε είναι ακριβώς το αντίθετο».
Η μελέτη βασίστηκε σε κλιματικό μοντέλο, το οποίο τους έδειξε πώς οι κλιματικές μεταβολές επηρέασαν τις πιέσεις που ασκούνται σε διαφορετικά σημεία του φλοιού της Γης. Επιπλέον, έγιναν επιτόπιες έρευνες, στα ηφαίστεια της Κεντρικής Αμερικής. «Υπήρξαν περίοδοι, κατά τις οποίες οι εκρήξεις ήταν σημαντικά ισχυρότερες σε σχέση με άλλες εποχές», δήλωσε ο βασικός συντάκτης της έκθεσης Δρ. Στέφεν Κούτερολφ.
Όπως τονίζεται πάντως, τα ευρήματα βασίζονται στις μεταβολές του κλίματος από φυσικούς παράγοντες. Δεν είναι σαφές, λοιπόν, κατά πόσο η ανθρωπογενής υπερθέρμανση θα μπορούσε να έχει τις ίδιες συνέπειες για τα ηφαίστεια. Σύμφωνα με τη Γέγκεν, κάτι τέτοιο είναι θεωρητικά εφικτό, όμως κανείς δεν μπορεί να το επιβεβαιώσει, καθώς οι επιπτώσεις αυτές δεν συμπίπτουν με την κλιματική αλλαγή, αλλά εκδηλώνονται αρκετά αργότερα.
«Προβλέπουμε ότι το διάστημα που μεσολαβεί είναι περίπου 2.500 χρόνια», εξήγησε η ίδια. «Ακόμη λοιπόν κι αν αλλάξουμε το κλίμα, δεν θα περιμέναμε να συμβεί κάτι μέσα στα επόμενα χρόνια».
(naftemporiki.gr, 8/1/2013)
http://www.energypress.gr/news/Pws-h-klimatikh-allagh-tha-mporoyse-na-ephreasei-ta-hfaisteia
8/1/13
--
-

• When the ice melts, the Earth spews fire

GEOMAR researchers discover a link between climate and volcanic eruptions
19 December 2012/Kiel. It has long been known that volcanic activity can cause short-term variations in climate. Now, researchers at the GEOMAR Helmholtz Centre for Ocean Research Kiel (Germany), together with colleagues from Harvard University (Cambridge, Massachusetts, USA) have found evidence that the reverse process also occurs: Climate affects volcanic activity. Their study is now online in the international journal "Geology".

In 1991, it was a disaster for the villages nearby the erupting Philippine volcano Pinatubo. But the effects were felt even as far away as Europe. The volcano threw up many tons of ash and other particles into the atmosphere causing less sunlight than usual to reach the Earth’s surface. For the first few years after the eruption, global temperatures dropped by half a degree. In general, volcanic eruptions can have a strong short-term impact on climate. Conversely, the idea that climate may also affect volcanic eruptions on a global scale and over long periods of time is completely new. Researchers at GEOMAR Helmholtz Centre for Ocean Research Kiel (Germany) and Harvard University in Massachusetts (USA) have now found strong evidence for this relationship from major volcanic eruptions around the Pacific Ocean over the past 1 million years. They have presented their results in the latest issue of the international journal "Geology".

The basic evidence for the discovery came from the work of the Collaborative Research Centre “Fluids and Volatiles in Subduction Zones (SFB 574). For more than ten years the project has been extensively exploring volcanoes of Central America. "Among others pieces of evidence, we have observations of ash layers in the seabed and have reconstructed the history of volcanic eruptions for the past 460,000 years," says GEOMAR volcanologist Dr Steffen Kutterolf, who has been with SFB 574 since its founding. Particular patterns started to appear. "There were periods when we found significantly more large eruptions than in others" says Kutterolf, the lead author of the Geology article.After comparing these patterns with the climate history, there was an amazing match. The periods of high volcanic activity followed fast, global temperature increases and associated rapid ice melting.

To expand the scope of the discoveries, Dr Kutterolf and his colleagues studied other cores from the entire Pacific region. These cores had been collected as part of the International Integrated Ocean Drilling Program (IODP) and its predecessor programmes. They record more than a million years of the Earth’s history. "In fact, we found the same pattern from these cores as in Central America" says geophysicist Dr Marion Jegen from GEOMAR, who also participated in the recent study.Together with colleagues at Harvard University, the geologists and geophysicists searched for a possible explanation. They found it with the help of geological computer models. "In times of global warming, the glaciers are melting on the continents relatively quickly. At the same time the sea level rises. The weight on the continents decreases, while the weight on the oceanic tectonic plates increases. Thus, the stress changes within in the earth to open more routes for ascending magma" says Dr Jegen.

The rate of global cooling at the end of the warm phases is much slower, so there are less dramatic stress changes during these times. "If you follow the natural climate cycles, we are currently at the end of a really warm phase. Therefore, things are volcanically quieter now. The impact from man-made warming is still unclear based on our current understanding" says Dr Kutterolf. The next step is to investigate shorter-term historical variations to better understand implications for the present day.

.geomar.de (+ Pictures in high resolution)

19/12/12