Η καθυστέρηση της ανικανότητας και η αδιαφορία για τις εξελίξεις στον τομέα των υδρογονανθράκων στην Ανατολική Μεσόγειο.

Δεν έφτανε που ο δογματισμός και η γραφειοκρατία είχαν ήδη παρενοχλήσει τον μεγάλο διαγωνισμό για τα είκοσι θαλάσσια οικόπεδα της ελληνικής ΑΟΖ, με αποτέλεσμα να έχουμε υποψηφιότητες μόνο σε τρία από αυτά, τώρα βλέπουμε και την καθυστέρηση της ανικανότητας.

 Ενώ υπάρχει μόνο ένας υποψήφιος ανά θαλάσσιο οικόπεδο, βλέπουμε ότι ο διαγωνισμός δεν έχει προχωρήσει. Είχαμε ήδη παρατηρήσεις από άσχετους που υπονοούσαν ότι η έλλειψη ενδιαφέροντος προέρχεται από την έλλειψη σοβαρών στόχων.

Με τα νέα δεδομένα, ειδικά μετά την ανακάλυψη του υπεργιγαντιαίου κοιτάσματος Ζορ, ξέρουμε πια με αντικειμενικό τρόπο, ότι αυτές οι παρατηρήσεις δεν έχουν καμία βάση.

Μάλιστα ξέρουμε πια όλα τα παρασκηνιακά από την πολιτική ασάφεια έως τη δογματική αδιαλλαξία που επηρέασαν αρνητικά την όλη κατάσταση. Επίσης η Ελλάδα λόγω του διαγωνισμού έπρεπε να απαντήσει θεσμικά στις υποψήφιες εταιρείες, δηλαδή στα Ελληνικά Πετρέλαια, την Edison και την Total, μετά από έξι μήνες για να είναι αξιόπιστη. Ούτε αυτό δεν έγινε και βλέπουμε πλέον πρακτικά τι σημαίνει η αδιαφορία για τις εξελίξεις στον τομέα των υδρογονανθράκων στην Ανατολική Μεσόγειο.

Έτσι όσο κι αν υποστηρίζουν ότι ασχολούνται με αυτό το εθνικό θέμα, φαίνεται πια με ξεκάθαρο τρόπο ότι δεν γίνεται απολύτως τίποτα στην Ελλάδα και δεν ακολουθείται η δυναμική που υπάρχει στην Κύπρο όσον αφορά στο επίπεδο της αξιοποίησης της ΑΟΖ.

 Σίγουρα αυτοί που επέλεξαν αυτήν την ανικανότητα δεν ήξεραν για το μέγεθός της, αλλά θα μπορούσαν να το αντιληφθούν πιο πριν ή τουλάχιστον να το παραδεχτούν.

Διότι τώρα βλέπουμε εκτός από την ανικανότητα και την καθυστέρηση που έχει ως αποτέλεσμα την απόδειξη της αναξιοπιστίας αλλά και τον εκφυλισμό της διαδικασίας λες και δεν υπάρχει καμία ανάγκη για την πατρίδα μας.
  [Η. Κονοφάγος, Ν. Λυγερός]
  lygeros.org
16/3/16