Σημαντική βοήθεια της EKT στις ελληνικές τράπεζες με αγορά ομολόγων EFSF

Νέο «δώρο» κάνει ο Μ.Ντράγκι στις ελληνικές τράπεζες μέσω της ένταξης στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης ομολόγων του EFSF. Αυτό σημαίνει ότι πλέον οι εγχώριες τράπεζες μπορούν να πουλήσουν σταδιακά εντός της χρονιάς έως και το 50% των ομολόγων έκδοσης EFSF, τα οποία διακρατούν στα χαρτοφυλάκια τους εγγράφοντας κέρδη και μειώνοντας τον ισολογισμό τους.

ΔΗΜΟΣΙΟ: Καλύφθηκε το ομόλογο των 3,2 δισ.

Ομαλά καλύφθηκε, σύμφωνα με κυβερνητικές πηγές, το ομόλογο αξίας 3,2 δισ. ευρώ που έληξε τη Δευτέρα και το οποίο είχε στην κατοχή της η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Ο συγκεκριμένος τίτλος καλύφθηκε με ποσά που άντλησε το ελληνικό δημόσιο την προηγούμενη εβδομάδα, δημοπρατώντας εκτάκτως έντοκα γραμμάτια τρίμηνης διάρκειας. Το Δημόσιο δανείστηκε τελικά 5 δισ. ευρώ εκ των οποίων το σημαντικότερο μέρος κατευθύνθηκε στην αποπληρωμή του συγκεκριμένου ομολόγου.

Τον Σεπτέμβριο λήγει και ένα ακόμη ομόλογο, αξίας 184 εκατ. ευρώ το οποίο πάντως ανήκει σε εκείνα που δεν εντάχθηκαν τελικά στο PSI καθώς οι κάτοχοί του αποφάσισαν να μην αποδεχθούν τους όρους του «κουρέματος», ποντάροντας σε πλήρη αποπληρωμή στη λήξη του. Στο πλαίσιο αυτό αναμένεται να ληφθούν αποφάσεις σε πολιτικό επίπεδο για την κάλυψή του ή όχι.

Υπενθυμίζεται ότι αντίστοιχη απόφαση είχε κληθεί να λάβει η κυβέρνηση Παπαδήμου τον Μάιο για ομόλογο αξίας περίπου 430 εκατ. ευρώ το οποίο και καλύφθηκε τελικά καθώς κρίθηκε πως μια υπηρεσιακή κυβέρνηση δεν μπορούσε να αναλάβει το βάρος της απόφασης για μη αποπληρωμή.

ΗΜΕΡΗΣΙΑ
"Η" 22/8

-

• Δημοπρασία ΕΓΔ 3,2 δισ. για να πληρωθεί το ομόλογο της 20ης Αυγούστου

• Πρόγραμμα 24 ημερών - τελευταία ευκαιρία της κυβέρνησης είναι η 20ή Αυγούστου

• Η ΠΥΡΑΜΙΔΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ. Ή ΠΩΣ Η ΕΚΤ ΑΝΤΛΗΣΕ 900 ΕΚΑΤ. ΕΥΡΩ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΟΥ ΕΛΛ. ΔΗΜΟΣΙΟΥ!

Πρόγραμμα 24 ημερών - τελευταία ευκαιρία της κυβέρνησης είναι η 20ή Αυγούστου

του Γιάννη Βαρουφάκη  

Στις 20 Αυγούστου η κυβέρνηση θα πάρει την πιο σημαντική - ίσως την τελευταία σημαντική - απόφασή της. Είναι η μέρα που λήγει ένα ομόλογο από εκείνα που δεν κουρεύτηκαν επειδή τα είχε αγοράσει η ΕΚΤ (η οποία, ως γνωστόν, θεωρεί ότι τα δικά της ομόλογα, αντίθετα με των μικρο-ομολογιούχων και των ασφαλιστικών ταμείων, είναι κάτι σαν ιερές αγελάδες).

Για να το αποπληρώσει, το ελληνικό δημόσιο πρέπει να δανειστεί από κάπου 3,2 δις ώστε να αποπληρώσει στο 100% την ΕΚΤ η οποία, σημειωτέον, τα είχε αγοράσει πέρσι προς 2,3 δις - άρα, η ΕΚΤ έχει λαμβάνειν κι ένα ουκ ευκαταφρόνητον κέρδος της τάξης των 900 εκατομμυρίων (*).

Δεν είναι τυχαίο ότι η τρόικα έφυγε για να επιστρέψει με την αξιολόγησή της τον Σεπτέμβρη – δηλαδή μετά την 20ή Αυγούστου.

-   Χρειάζονται τρεις μήνες για να αποφανθούν ότι το «πρόγραμμα» έχει βουλιάξει;

-   Ότι τα χρήματα από τις ιδιωτικοποιήσεις θα ανέλθουν στο 5% των (ανοήτως) υπεσχημένων;

-   Ότι η «ανάπτυξη» θα κείται στον πυθμένα, όπου και θα παραμείνει τα επόμενα χρόνια τινάζοντας στον αέρα το χρονοδιάγραμμα αποπληρωμών των δανείων μας προς την τρόικα αρχικά και (μετά το 2020) στους τραπεζίτες του κ. Νταλάρα;

-   Ότι η τραπεζική πίστη έχει εγκαταλείψει και τις πιο κερδοφόρες επιχειρήσεις, εγγυούμενη έτσι την πλήρη κατάρρευση της αγοράς εργασίας, των δημοσίων εσόδων και των ασφαλιστικών ταμείων;

-   Υπάρχει κάποιος στο ΔΝΤ ή στην ΕΚΤ ή στην ΕΕ που να χρειαζόταν πάνω από 2 ώρες για να γράψει το πολυπόθητο κείμενο αξιολόγησης;

-   Ή μήπως ο κ. Τόμσεν καίγεται να πάει διακοπές και αποφασίστε «Επιστροφή τον Σεπτέμβριο», μαζί με τους χειμερινούς κινηματογράφους;  

Όχι βέβαια. Η έκθεση της τρόικα είναι έτοιμη.

Το ΔΝΤ έχει ήδη αποφασίσει ότι, στην βάση των τεχνοοικονομικών δεδομένων, το Μνημόνιο 2 «μας τελείωσε». Πως καμία επιμήκυνση δεν το σώζει.

Απλά, μένει να ληφθεί η πολιτική απόφαση.

Αντίστοιχα, η ΕΚΤ γνωρίζει άψογα ακριβώς τα ίδια και κατανοεί ότι, κάποια στιγμή, η Ελλάδα θα αναγκαστεί να αθετήσει τις υποχρεώσεις απέναντί της. Το ίδιο και τα υπόλοιπα κράτη-μέλη της ευρωζώνης: περιμένουν ότι μεγάλο μέρος των διμερών δανείων που παρείχαν στην Ελλάδα θα «κουρευτεί».

Οπότε, το θέμα του «τι θα κάνουν με την Ελλάδα» δεν είναι τεχνο-οικονομικό και δεν βασίζεται ούτε στις όποιες περικοπές και μεταρρυθμίσεις κάνει η κυβέρνηση (έως το Σεπτέμβριο) ούτε και στις εκτιμήσεις του κ. Τόμσεν και της τρόικα.

 Από τι εξαρτάται;

 Εξαρτάται απλά από το εάν η Γερμανία, η Ολλανδία και η Φινλανδία συναποφασίσουν είτε να μας εκπαραθυρώσουν από το ευρώ, είτε να επιτρέψουν το κούρεμα του χρέους μας (κάτι που, όπως θα θυμάστε, είναι γνωστό με τον ευφημισμό «αναδιάρθρωση χρέους»).

Επιτρέψτε μου μια τοποθέτηση: Αν κρίνουν ότι μπορούν να μας εκπαραθυρώσουν διασώζοντας την Ισπανία και την Ιταλία, θα το κάνουν εκείνη την στιγμή! Ο λόγος είναι απλός: Το EFSF διαθέτει, μετά τα χρήματα που υποσχέθηκε στις ισπανικές τράπεζες, άλλα 80 με 90 δις. Όσο για το ESM, τον μόνιμο μηχανισμό που θα αντικαταστήσει το EFSF, έχει κολλήσει η ίδρυσή του στο Συνταγματικό Δικαστήριο της Γερμανίας. Στο μεταξύ, το δημόσιο της Ισπανίας και το δημόσιο της Ιταλίας έχουν άμεση ανάγκη για 800 δις εντός του 2013. Είναι προφανές ότι αν η κυρία Μέρκελ πάει στην Ομοσπονδιακή Βουλή της και ζητήσει τέτοια ποσά για ενίσχυση του EFSF, δεν υπάρχει περίπτωση να τα πάρει – παρά μόνον αν στηριχθεί τόσο πολύ στην αντιπολίτευση του SPD που απωλέσει την κομματική της βάση. Πολύ απλά, δεν θα το πράξει, ιδίως ένα χρόνο πριν τις ομοσπονδιακές εκλογές. Από την άλλη, αν δεν το πράξει, θα πρέπει σύντομα να αρχίσει να τυπώνει μάρκα, καθώς η κατάρρευση της Ισπανίας και της Ιταλίας εντός της ευρωζώνης είναι πλέον κάτι παραπάνω από δεδομένη.

Μια σκέψη που περιτριγυρίζει την κα Μέρκελ σήμερα (την οποία της έχουν εμφυσήσει διάφοροι σύμβουλοι) είναι η εξής: Αν εκπαραθυρώσουν την Ελλάδα από το ευρώ, και ακολουθήσει μια τεράστια χρηματιστηριακή αναταραχή, οι γερμανοί ψηφοφόροι θα τα χρειαστούν. Θα φοβηθούν όταν θα δουν το όλον ευρωζωνικό οικοδόμημα, ακόμα και την ίδια την Φραγκφούρτη, να συγκλονίζονται. Υπό αυτό τον φόβο, σκέπτεται η κα Μέρκελ, ίσως είναι προετοιμασμένοι να αποδεχθούν την πρότασή της για διάσωση της Ισπανίας και της Ιταλίας με τεράστια ποσά. Έχοντας μάλιστα «γευθεί» ελληνικό αίμα (καθώς η Ελλάδα θα αιμορραγεί από μία άναρχη και καταστροφική επιστροφή στην δραχμή), η χώρα μας θα έχει παίξει στο ακέραιο τον ρόλο του εξιλαστήριου θύματος έτσι ώστε η κοινή γνώμη στην Γερμανία να είναι έτοιμη να αποδεχθεί μεγάλες τονωτικές και ακριβές ενέσεις υπέρ της Ισπανίας και της Ιταλίας.

Από την άλλη, βέβαια, η κα Μέρκελ εισακούει και αντίθετες γνώμες οι οποίες τις λένε πως είναι αδύνατον να προβλέψει κάποιος, και να διαχειριστεί, μια καθίζηση. Ότι μια ελληνική έξοδος από το ευρώ θα ανοίξει τον ασκό του Αιόλου και δεν θα μείνει τίποτα όρθιο από την ευρωζώνη. Όταν όμως ρωτά αυτούς τους συμβούλους, η κα Μέρκελ, τι μπορεί να γίνει για να μην φύγει τελικά η Ελλάδα από το ευρώ, η απάντησή τους της μαυρίζει την καρδιά καθώς γνωρίζει ότι αυτά που πρέπει να γίνουν δεν είναι έτοιμη να τα ψελλίσει καν στην Ομοσπονδιακή Βουλή. Τι είναι αυτά; Μία λύση θα ήταν το κούρεμα του ελληνικού χρέους προς την τρόικα - στο οποίο ήδη αναφέρθηκα. Μια άλλη λύση θα ήταν ένα μορατόριουμ στις αποπληρωμές έτσι ώστε το ποσό χρέους να μείνει το ίδιο αλλά να παγώσουν οι αποπληρωμές έως ότου η ελληνική οικονομία παύει να συρρικνώνεται. Την πρώτη λύση δεν θα την αποδεχθεί η ΕΚΤ, καθώς ανατρέπει πλήρως το δόγμα της ότι τα χρέη προς εκείνη είναι ιερά. Την δεύτερη λύση την απορρίπτουν οι πλεονασματικές χώρες καθώς κάτι τέτοιο θα ακύρωνε την πολιτική επιβολής σκληρής λιτότητας στην Ισπανία και στην Ιταλία. Γιατί; Επειδή η λιτότητα αυτή φέρνει με μαθηματική ακρίβεια την ύφεση. Άρα, εάν το τέλος της ύφεσης ήταν προαπαιτούμενο για τις αποπληρωμές από της χώρες της Περιφέρειας προς την τρόικα (όπως θα έπρεπε να ισχύει σε μια νομισματική ένωση), τότε η επιβολή λιτότητας σε χώρες όπως η Ισπανία θα ισοδυναμούσε με το να τους επιτρέπεται να μην αποπληρώνουν τα χρέη τους!

Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα λοιπόν για την κα Μέρκελ. Όπως και για τις κυβερνήσεις των υπόλοιπων πλεονασματικών χωρών. Το μέγα δίλημμα είναι: Πετάμε την Ελλάδα έξω από το ευρώ και κάνουμε για την Ιταλία και την Ισπανία αυτό που αρνούμαστε έως τώρα σε κάθε μία από τις πτωχευμένες χώρες; Ή αρχίζουμε την διαδικασία κουρέματος των χρεών όλων τους (καθώς δεν είναι δυνατόν να κουρέψουν το δικό μας αλλά όχι το ιρλανδικό, π.χ., χρέος);

Η ουσία είναι ότι, άλλη μια φορά, δεν έχουν αποφασίσει.

Φοβούνται να μας πετάξουν έξω αλλά δεν είναι και διατεθειμένοι να μας δώσουν μια ευκαιρία να ορθοποδήσουμε ως προς το χρέος, ουσιαστικά οδηγώντας μας εκ των πραγμάτων στον γκρεμό και, συνεπώς, «εκτός».

Η «Επιστροφή τον Σεπτέμβριο» μανούβρα της τρόικα αυτή την εξήγηση επιδέχεται: Να δοθεί άλλο ένα τρίμηνο στις πλεονασματικές χώρες να χαράξουν την στρατηγική τους.

Επί πλέον, να αναγκαστεί η Ελλάδα, ελπίζοντας σε μια ακόμα αναβολή της «θανατικής ποινής», να δανειστεί εκ μέρους της ΕΚΤ την 20ή Αυγούστου ώστε να μην βρεθεί η ΕΚΤ στην θέση να απωλέσει την εικόνα της (απέναντι σε Ρώμη, Μαδρίτη και Δουβλίνο) του δανειστή-τιμωρού. Καθώς μάλιστα η έκθεση της τρόικα θεωρείται προαπαιτούμενο για να δοθεί η δόση, είναι προφανές ότι ασκείται πίεση στο ελληνικό κράτος να δανειστεί τα 3,2 δις στις... αγορές μέσω βραχυπρόθεσμων γραμματίων. Και ποιος θα τα αγοράσει αυτά;

Μόνο οι ελληνικές τράπεζες θα προσφερθούν, δανειζόμενες οι ίδιες από την ΕΚΤ, ή και την Τράπεζα της Ελλάδος (μέσω του ELA). Αν ούτε αυτό καταφέρουν, τότε θα μας τα δώσει το EFSF, προσθέτοντας τα στο δημόσιο χρέος μας. Όμως οι εταίροι μας προτιμούν την άντληση των χρημάτων αυτών από την ΕΚΤ μέσω των ελληνικών τραπεζών. Γιατί; Επειδή προτιμούν, σε περίπτωση που μας πετάξουν έξω και διαγράψουμε μονομερώς τα χρέη μας προς την Ευρώπη, να χρωστάμε αυτό το ποσόν στην ΕΚΤ (που αν χρειαστεί το τυπώνει) παρά να το αντλήσουμε από το μισοάδειο EFSF από το οποίο πρέπει, κουτσά-στραβά, να βολέψουν τις Ισπανία και Ιταλία.

Έχω κουραστεί να το λέω αλλά φοβάμαι ότι πρέπει να το ξαναπώ: Η λογική του «κερδίζουμε χρόνο δανειζόμενοι» είναι παντελώς παράλογη πλέον. Όχι γενικά. Αλλά υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες (που ισχύουν εδώ και αρκετό καιρό στην ελληνική οικονομία): Με την τραπεζική πίστη άφαντη, την «ανάπτυξη» στο -9%, τα φορολογικά έσοδα στο ναδίρ και τις επενδύσεις στο μείον, το να «κερδίσουμε περισσότερο χρόνο» ισοδυναμεί με το να αφήσουμε ό,τι έχει απομείνει να σβήσει.

Δεδομένου μάλιστα ότι οι φωνές στο Βερολίνο που απαιτούν την εκδίωξη της Ελλάδας το φθινόπωρο από την ευρωζώνη εντείνονται, η τελευταία ευκαιρία της κυβέρνησης είναι η 20ή Αυγούστου. Της μένουν, δηλαδή, 24 μέρες.

Σκεφτείτε το. Αν την 20η Αυγούστου δανειστούμε άλλη μία φορά από την ΕΚΤ (μέσω τραπεζών) ή από το EFSF, ώστε να αποπληρώσουμε την ΕΚΤ και, έτσι, να επιτρέψουμε στην ΕΚΤ να συνεχίσει να προσποιείται ότι η νομισματική της πολιτική (η οποία έχει εδώ και καιρό ανατραπεί) παραμένει ανέπαφη, κατόπιν απλά θα περιμένουμε πότε οι πλεονασματικές χώρες θα αποφανθούν για το αν θα μας θυσιάσουν ή όχι.

Κάθε μέρα που θα περνά, τον Σεπτέμβριο, τον Οκτώβριο, κλπ, η ελληνική οικονομία θα βουλιάζει κι άλλο (παρά την πρόσφατη απόφαση της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων) και οι φωνές που ζητούν την αποπομπή μας θα μεγαλώνουν. Το τέλος δεν θα αργήσει να έρθει όσο φιλότιμες προσπάθειες και να καταβάλει το υπουργείο οικονομικών.

Μπορεί να γίνει κάτι; Δεν είμαι σίγουρος, εδώ που φτάσαμε. Η μόνη μας ελπίδα πια είναι ένα Πρόγραμμα 24 Ημερών που να ξεκινά σήμερα.

Τι θα περιλαμβάνει; Τα εξής απλά:

\     Η κυβέρνηση να κρατήσει ανοικτή την Ολομέλεια της Βουλής και εντός αυτών των 24 ημερών να περάσει όσες μεταρρυθμίσεις κρίνει ότι πρέπει να γίνουν. Όχι επειδή έχουν κάποια σημασία. Καμία δεν έχουν, καθώς δεν έχουν την παραμικρή ελπίδα να ανατρέψουν την εξελισσόμενη κατάρρευση που οφείλεται σε μια καθαρά μακροοικονομική τριπλή δίνη χρέους-ύφεσης-τραπεζών. Τότε γιατί προτείνω μια τέτοια κοινοβουλευτική υπερκινητικότητα; Για καθαρά επικοινωνιακούς λόγους: Για να πούμε στην Ευρώπη: «Μεταρρυθμίσεις θέλατε; Νάτες!»

\     Παράλληλα, κατά τις 5 με 10 Αυγούστου, η κυβέρνηση να ανακοινώσει ότι για λόγους ηθικής και ευθύνης απέναντι στους φορολογούμενους των πλεονασματικών χωρών, το ελληνικό κράτος δεν θα δανειστεί στις 20 Αυγούστου ούτε ένα ευρώ αν πρώτα δεν συμφωνηθεί, έστω και επί της αρχής, μια νέα συμφωνία που θα ανατρέπει την σημερινή καταστροφική πορεία η οποία μας οδηγεί τόσο στην πτώχευση όσο και εκτός ευρώ. Π.χ. να πούμε στον κ. Ρέσλερ τα εξής: «Αφού λέτε ότι θα μας διώξετε από το ευρώ, εμείς με ποιο δικαίωμα θα δανειστούμε από εσάς 3,2 δις σε ευρώ δεδομένου ότι, όταν μας διώξετε, δεν θα έχουμε ευρώ να σας ξεπληρώσουμε;»

Το εν λόγω Πρόγραμμα 24 Ημερών έχει δύο σκοπούς:

Πρώτον, να κλείσει τα στόματα όσων συνεχίζουν να αναφέρονται στην αδυναμία της ελληνικής κυβέρνησης να νομοθετεί «μεταρρυθμίσεις».

Δεύτερον, να εξαναγκάσει την κα Μέρκελ και τους υπόλοιπους ηγέτες των πλεονασματικών χωρών να αποφασίσουν τι θα κάνουν με την Ελλάδα μια ώρα αρχύτερα. Αν η κυβέρνησή μας ανακοινώσει ότι τα 3,2 δις που χρωστάμε στην ΕΚΤ θα «αναδιαρθρωθούν» μονομερώς, οι εταίροι μας θα αναγκαστούν εκείνη την στιγμή να αποφασίσουν είτε να ολοκληρώσουν την αναδιάρθρωση τους χρέους μας (καθώς και της υπόλοιπης ευρωζώνης, σώζοντας έτσι το ευρώ) είτε να μας οδηγήσουν στην έξοδο (φέρνοντας, εν αγνοία τους, το τέλος του ευρώ).

Αντίθετα με την επικρατούσα άποψη (που λέει πως όσο περισσότερο καθυστερεί αυτή η απόφαση τόσο καλύτερα), η πραγματικότητα είναι ότι όσο πιο πολύ αργούν να αποφασίσουν τόσο μεγαλύτερη η πιθανότητα να αποφασίσουν την εκπαραθύρωσή μας.

(*) Η ΕΚΤ επισήμως ισχυρίζεται ότι αυτά τα κέρδη τα επιστρέφει στις Κεντρικές Τράπεζες που την απαρτίζουν και εκείνες πράττουν κατά βούληση. Πράγματι, κάποιες (π.χ. η Γαλλική) τα επιστρέφουν στην Ελλάδα. Άλλες όμως δεν το κάνουν. Μόνο και μόνο ότι το πτωχευμένο ελληνικό δημόσιο πρέπει να δανειστεί μέσα στο καλοκαίρι αυτά τα έξτρα 900 εκατομμύρια αποτελεί μομφή για τα περί ευρωπαϊκής αλληλεγγύης.

ΟΔΥΣΣΕΑΣ 

-

EL ETHNOS

Η μοναξιά ενός δυσαρεστημένου

Είναι πολλοί εκείνοι στην Ευρωζώνη οι οποίοι μπορούν να χαίρονται μετά τις αποφάσεις της περιπετειώδους Συνόδου Κορυφής, η οποία πέρασε από μοναδικές για την πρόσφατη ιστορία της Ευρώπης στιγμές έντασης μεταξύ των ηγετών των χωρών-μελών, για να καταλήξει σε νέες ισορροπίες στο εσωτερικό της Ενωσης και να δρομολογήσει διαδικασίες που χαλαρώνουν το άκαμπτο, έως τώρα, γερμανικό τείχος διαχειριστικής αυστηρότητας.

Οι αποφάσεις αυτές είναι βέβαιο ότι χαροποιούν απολύτως την Ισπανία, καθώς οι τράπεζές της θα διασωθούν πλήρως, χωρίς ωστόσο να υπάρχει ουσιαστική δημοσιονομική επιβάρυνση και νέο δημόσιο χρέος στη χώρα, αφού η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών θα γίνει απευθείας μέσω του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας και όχι με τη μορφή δημόσιου δανεισμού.

Για τον ίδιο λόγο θα πλέει σε πελάγη ευρωπαϊκής ευτυχίας και η Ιρλανδία, αφού θα γλιτώσει αναδρομικά από 50 δισ. ευρώ χρέους - ένα μεγάλο μέρος του χρέους της, που οφείλεται στη δανειοδότηση για τη διάσωση των τραπεζών, θα περάσει απευθείας στους κεντρικούς ευρωπαϊκούς μηχανισμούς.

Ιδιαίτερα ευχαριστημένη βρίσκει η επόμενη ημέρα της Συνόδου και την Ιταλία, η οποία αναμένει ότι θα λύσει τα προβλήματα δανεισμού της μέσω της δεύτερης μεγάλης απόφασης της Συνόδου, που ορίζει ότι ο μηχανισμός σταθερότητας, που θα αρχίσει να λειτουργεί από τον επόμενο μήνα, θα αγοράζει στη δευτερογενή αγορά ομόλογα μιας χώρας που βρίσκεται υπό πίεση στις αγορές.

Ευχαριστημένοι είναι επίσης στην Ευρώπη όσοι βλέπουν τη Γερμανία να φεύγει με κατεβασμένο το κεφάλι, αφού ο άλλοτε ισχυρός γαλλογερμανικός άξονας, που με μεγάλο κόπο είχε στηθεί από τις δύο χώρες, έσπασε, δίνοντας νέες ευκαιρίες ισορροπιών στη λήψη αποφάσεων και στη χάραξη της στρατηγικής. Ευχαριστημένες ίσως αποδειχθούν, έστω και βραχυπρόθεσμα, οι αγορές, αν αξιολογήσουν ως ουσιαστικά τα βήματα τα οποία έγιναν. 

Κάπου εδώ, όμως, κλείνει ο κύκλος των ευρωπαϊκών χαμόγελων και, όπως γίνεται προφανές, η Ελλάδα δεν βρίσκεται μέσα σε αυτόν.

 Διότι όλοι συμφώνησαν ότι τα καινούργια «δώρα» που φτιάχτηκαν στην Ευρωζώνη είναι για τους επιμελείς μαθητές και η Ελλάδα απέχει από το να συγκαταλέγεται σε αυτούς.

Χρήση και των δύο αυτών δυνατοτήτων θα μπορούν να κάνουν μόνο όσες χώρες εφαρμόζουν τα δημοσιονομικά τους προγράμματα και πετυχαίνουν αποτελέσματα. Η Ελλάδα δεν μπορεί να «περάσει», προς το παρόν, στο μηχανισμό τα 50 δισ. που θα πάρει για την κάλυψη της ανακεφαλαιοποίησης των ελληνικών τραπεζών. Δεν θα πάρει ούτε καν εντός των προθεσμιών τη δόση των 4,2 δισ. του Ιουνίου.

Τα ευεργετήματα των νέων αποφάσεων θα συζητηθούν για την Ελλάδα σε μεταγενέστερο στάδιο, εφόσον έπειτα από εύλογο χρονικό διάστημα υπάρχουν αποτελέσματα στο πρόγραμμα τα οποία θα μπορούν να κριθούν ως ικανοποιητικά.

Ας ελπίσουμε ότι η νέα κυβέρνηση, όταν λειτουργήσει στην πράξη, θα έχει αρκετή διαπραγματευτική ικανότητα, τώρα που η μοναξιά μας ως «οι μοναδικών δυσαρεστημένων της Ευρωζώνης» γίνεται πιο βαριά.

ΝΙΚΟΣ ΦΡΑΝΤΖΗΣ - nfran@naftemporiki.gr 

naftemporiki.gr

Η Κύπρος δεν πρέπει να αναλάβει την προεδρία της ΕΕ, λέει σύμβουλος της Μέρκελ

Η Κύπρος δεν πρέπει να αναλάβει την προεδρία του Συμβουλίου της ΕΕ, μετά το επίσημο αίτημά της για οικονομική στήριξη από τον EFSF, δήλωσε ο Κουρτ Λάουκ, επικεφαλής του Συμβουλίου Οικονομικών των Χριστιανοδημοκρατών της γερμανίδας Καγκελάριου Ανγκελα Μέρκελ.

Ο ίδιος, μάλιστα, προτείνει όλες οι χώρες που έχουν ζητήσει οικονομική βοήθεια, όπως η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Ιρλανδία και η Ελλάδα, να μην μπορούν να ασκούν την προεδρία της ΕΕ.

«Είναι απαράδεκτο μία χώρα που αναγκάστηκε να ζητήσει βοήθεια να μπορεί να αναλαμβάνει την προεδρία του Συμβουλίου της ΕΕ» τόνισε, εκφράζοντας παράλληλα τις αμφιβολίες του για το κατά πόσο η Κύπρος θα μπορέσει να δώσει τις κατευθύνσεις για τη σταθεροποίηση της Ευρώπης.

«Πως μπορεί η Κύπρος να διαχειριστεί κρίσεις, όταν η ίδια βρίσκεται στη μέση μίας κρίσης;» αναρωτήθηκε ο σύμβουλος της Μέρκελ.

Και πρόσθεσε: «Δεν θα μπορέσουμε ποτέ να θεραπεύσουμε την Ευρώπη, αν ο πρόεδρός της βρίσκεται στην εντατική με μία εξαιρετικά μεταδοτική ασθένεια».

Πάντως το γερμανικό υπουργείο Εξωτερικών έλαβε αποστάσεις από τις δηλώσεις του Κουρτ Λάουκ.

«Κατά τη διάρκεια της εξάμηνης προεδρίας της, η Κύπρος θα πρέπει να αναλάβει καθήκοντα προς το συμφέρον της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των κρατών-μελών της, όπως και άλλες χώρες που έχουν αναλάβει τη θέση του προέδρου του Συμβουλίου της ΕΕ» ανέφερε εκπρόσωπος του υπουργείου. 
tanea.gr

Ελλάδα: Η Ιφιγένεια της Ευρώπης;

Η κόλαση άνοιξε τις πύλες της και μας καλεί. Το εθνικό σκάφος φαίνεται να χαράζει πορεία: μέσα σε καθεστώς ακραίας πόλωσης, ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδικεί την πολιτική ηγεμονία. Ο κ. Τσίπρας βρίσκεται μονίμως μπροστά από τους αντιπάλους του, ενώ οι μοιραίες ηγεσίες των δύο πρώην μεγάλων κομμάτων επιμένουν στον εκφοβισμό της κοινής γνώμης, χωρίς να δίνουν ελπίδα. Ακόμα και την ύστατη τούτη ώρα δεν αντιλαμβάνονται την ανάγκη κάποιας θετικής πρωτοβουλίας, με πρώτη την αποχώρησή τους, και επιμένουν στην ασάφεια και τη σύγχυση: το Μνημόνιο είναι κακό αλλά καλό, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι απειλή για τη χώρα αλλά πρέπει να συγκυβερνήσει, οι εκλογές είναι πρώτα χρήσιμες αλλά μετά καταστροφικές κ.ο.κ.

Ετσι όμως παίζουν το παιχνίδι του ΣΥΡΙΖΑ: στον λαϊκισμό, τη σύγχυση, την ασάφεια και την εξαπάτηση, αυτός έχει το πλεονέκτημα. Ακόμα κι αν δεν έρθει πρώτο κόμμα, θα προσφέρει μια διογκούμενη και ανεξέλεγκτη αντιπολίτευση, επιδεινώνοντας το πρόβλημα κυβερνησιμότητας της χώρας.

Πολλοί Ελληνες πίστεψαν ότι τα πράγματα δεν μπορούν να γίνουν χειρότερα. Σύντομα ίσως νοσταλγούν τον κ. Παπαδήμο. Τα κέρδη του πρώτου τρίμηνου του 2012, όταν αυξήθηκαν τα δημόσια έσοδα και επέστρεψαν κάποιες καταθέσεις, ήδη εξανεμίζονται. Θα γραφτούν και θα ειπωθούν πολλά, και στο εξωτερικό, για την ελληνική τραγωδία. Η ιστορία της πτώσης μιας μέχρι πρότινος πλούσιας χώρας θα γοητεύσει πολλούς ξένους δημοσιογράφους, κοινωνικούς επιστήμονες και παραγωγούς ντοκιμαντέρ.

Η απάντηση των Ελλήνων στη μετα-ΠΑΣΟΚ εποχή φαίνεται να είναι η επιστροφή στο ΠΑΣΟΚ του 1974, ούτε καν του 1981 ή του 1985, με νέο όχημα. Αυτά που έλεγαν τότε οι Σκανδαλίδηδες και οι Παπουτσήδες τα λένε τώρα οι Στρατούληδες, οι Λαφαζάνηδες και ο Καμμένος. Οταν στη Γιουγκοσλαβία το 1980 πέθανε ο Τίτο, οι σύντροφοί του ανέκραξαν: μετά τον Τίτο, Τίτο. Η συνέχεια είναι γνωστή. Ετσι κι εδώ, μετά τον Ανδρέα, Ανδρέας (χωρίς το Χάρβαρντ και τη διεθνή αντίληψη), μετά το ΠΑΣΟΚ, ΠΑΣΟΚ και μετά τη Μεταπολίτευση, επιστροφή στη Μεταπολίτευση.

Το δυστύχημα είναι ότι ενώ έχουμε καλύψει πάνω από τα μισά του δρόμου, φαίνεται πως δεν έχουμε το σθένος να ολοκληρώσουμε την προσπάθεια. Η Ευρώπη, αργά και βασανιστικά, θα συνεχίσει να αλλάζει, εφαρμόζοντας πολιτικές αδιανόητες πριν από δύο μόλις χρόνια, όπως η μαζική προσφορά ρευστότητας από την ΕΚΤ, το EFSF, το κούρεμα του ελληνικού χρέους και, σύντομα, το ευρωομόλογο. Ομως εμείς μπορεί να μην είμαστε εκεί για να επωφεληθούμε. Η Ελλάδα κινδυνεύει να θυσιαστεί, με δική της πρωτοβουλία, ως άλλη Ιφιγένεια, οδηγώντας στην επιτάχυνση των αλλαγών για τη δημιουργία μιας μορφής δημοσιονομικής ένωσης, που θα συμπληρώσει τη νομισματική και θα σώσει τον ευρωπαϊκό Νότο και το ευρώ.

Το χειρότερο είναι ότι παρά την καταστροφή μας, ενδεχομένως να μην αλλάξουμε ούτε τότε. Και πάλι θα μας φταίνε κάποιοι ξένοι που ενώ μας πρόσφεραν πάνω από 300 δισ. ευρώ δεν τα έκαναν 350. Για τις δικές μας παθογένειες, ακόμα και προεκλογικά, λίγα λέμε. Μιλάμε για το Μνημόνιο που είναι η θεραπεία (έστω ελλιπής) για να μη μιλήσουμε για το πρόβλημα που είναι ότι πτωχεύσαμε. Μοιάζουμε με κακομαθημένο παιδί που σπαράζει αρνούμενο να συμβιβαστεί με την πραγματικότητα: λεφτά δεν υπάρχουν.

Κι άλλοι λαοί δεν έμαθαν από την καταστροφή: η πρώην πλούσια Αργεντινή, που αποτελεί πρότυπο για κάθε Ελληνα αριστεριστή, ταλαιπωρείται από τον «περονισμό» για πάνω από 60 χρόνια και παραμένει ένα διαλυμένο κράτος κι ένας διεθνής παρίας. Η Σερβία, ύστερα από 15 χρόνια μιλοσεβιτσικής καταστροφής, συνεχίζει να παραπαίει. Ετσι κι η χώρα μας: βασανισμένη από τις καταχρήσεις του (ανδρεο)παπανδρεϊσμού ετοιμάζεται να επιλέξει την πιο πρωτόγονη εκδοχή του, τον Αλέξη Τσίπρα και την παρέα του. Οι εκλογές της 6ης Μαΐου 2012 δεν θα συγκρίνονται με αυτές της 5ης Μαρτίου 1950 που διέλυσαν το παλαιό κομματικό σύστημα ή της 3ης Νοεμβρίου 1963 που άνοιξαν τον δρόμο για την κυριαρχία της Ενωσης Κέντρου λίγο αργότερα. Υπάρχει ο κίνδυνος να συγκρίνονται με αυτές της 1ης Νοεμβρίου 1920 που οδήγησαν απευθείας στη μικρασιατική καταστροφή. Και τότε, όπως και τώρα, οι αντίπαλοι της εθνικής προσπάθειας άλλα είπαν προεκλογικά και άλλα έκαναν μετεκλογικά προσπαθώντας να προσαρμοστούν. Τελικά, βυθίστηκαν στις παλινωδίες και τη διεθνή απομόνωση που προκάλεσαν και οδήγησαν στην εθνική καταστροφή.

* Ο κ. Δημήτρης Καιρίδης είναι αναπληρωτής καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.

(από την εφημερίδα "Καθημερινή")

 energia.gr